English (EUR) | EN 
Pizza. Pizza was het eerste op onze lijst toen we Leadville binnenreden. Omdat het de achtste etappe van de Big Agnes/Honey Stinger CDT-estafette was, hadden we deelnemers van Sectie 7 bij de trailhead ontmoet om het stokje over te dragen, en hun zeer specifieke pizzabestellingen bij Mountain High Pies in Leadville.
Toen we die middag de camping opreden, was ik voor de zoveelste keer mijn lijst aan het doornemen, me afvragend wat ik vergeten was, en me mentaal voorbereiden op de komende week. De eerste twee nachten zouden we doorbrengen in een chique opstelling op de Mt. Elbert-camping, op de top van Mt. Elbert de eerste dag, daarna zouden de volgende vier dagen backpacken vanaf Mt. Elbert naar Tennessee Pass.
De bemanningen van Big Agnes/Honey Stinger kwamen naar de Mt. Elbert-basiskamp volledig uitgerust met pop-up tenten, schuilplaatsen, kampeerstoelen, een propaankampvuur, bier en TACOS! We hebben ook dozen met Honey Stinger-wafels en kauwsnacks en een paar kleine reparatiesets voor padjes ingeladen, in de hoop tijdens onze reis een beetje trailmagie te bieden. Op de camping haastten we ons om onze tenten op te zetten voor de storm. We wisten dat het de hele avond zou regenen, dus haastten we ons om onze tenten op te zetten. Omdat dit een media-evenement was, hebben we onze eigen tenten opgezet, maar ook tenten opgezet en kussens en tassen klaargemaakt voor zes extra mediagasten die die avond vóór onze Mt. Elbert-top de volgende ochtend.
Toen de medialeden begonnen te verschijnen, deed de regen dat ook. Eerst langzaam en daarna gestaag. Ik vroeg me af of mijn negen jaar oude regenjack het zou volhouden en me de hele avond droog zou houden. Maar terwijl ik nadacht over mijn eigen droogte, zag ik een groep van ongeveer acht motorrijders ineengedoken onder de dertig centimeter brede luifel van de bijgebouwen, dus nodigden we hen uit om zich bij ons aan te sluiten onder onze uitklapbare tenten. Direct na het eten hield de regen even op, zodat we konden genieten van de tijd rond het propaankampvuur, verhalen konden delen en nieuwe vrienden konden maken.
Ondanks drie koelers bier was iedereen vroeg op de avond vanwege de vroege ochtend die voor ons lag. We waren van plan om aan onze beklimming van Mt. Elbert om 7.00 uur. Laat volgens 14er-normen, maar een groep van 19 vroeg (of op tijd) laten mobiliseren is als het hoeden van katten. Het had de hele nacht geregend en op een gegeven moment hadden we een klein riviertje voor en onder onze tent. Als lid van het productontwikkelingsteam weet ik hoe ik een tent op de juiste manier moet uitzetten, maar ik moet toegeven dat ik door deze stortbui begon te twijfelen of ik het goed genoeg deed om te voorkomen dat ik en al onze mediagasten zouden worden weggespoeld.
Toen de ochtend aanbrak, was de regen gestopt en was het koel maar erg mistig. We maakten onze rugzakken klaar en dronken wat warme ochtenddrankjes, terwijl iedereen enthousiast was over het droge en comfortabele verblijf, ondanks de meren en rivieren die zich rond de tenten vormden. We begonnen te wandelen en de hele groep liep zo snel dat het geen tijd kostte om boven de snel uiteenvallende mistlaag te komen. Boven de wolkenlaag en boven de boomgrens was de top zichtbaar, maar nog steeds erg ver weg. Het uitdelen van Honey Stinger-snoepjes aan iedereen onderweg hielp de afleiding van de brandende longen en benen.
Ondanks onze grootte van 19 personen en één hond, waren we snel (de rest van de groep was veel sneller dan ik). Ik eindigde ongeveer 30 minuten achter de eerste van onze groepsleden op de top. Ik gebruikte Strava om mijn hoogteverschil van die dag bij te houden, en op een bepaald onderdeel stond ik op de 8ste plaats van alle vrouwen die ooit dat deel van de route hadden afgelegd. 8de, en ik stond nog steeds 30+ minuten achter op de snelste leden van onze groep. Ik begon me zorgen te maken dat de training die ik deed voor mijn wandeling niet voldoende was, maar helaas besefte ik dat ik slechts een van de extreem topsporters was!
Op de top vierden we het allemaal met foto's en knuffels. We genoten van de schoonheid van het uitzicht en de kans om deel uit te maken van deze geweldige kans. De afdaling verliep snel en iedereen was een stuk minder enthousiast. Toen we terugkwamen in het kamp, verspreidde iedereen zich en hervatte hun normale leven. Maar niet artikel 8. Sectie 8 was net begonnen aan de volgende etappe van ons avontuur.
Paige Baker, lid van het productontwikkelingsteam van Big Agnes, groeide op in Wyoming en studeerde af aan de Universiteit van Wyoming met een graad in kledingontwerp. Kort daarna verhuisde ze naar Steamboat, waar ze absoluut niets deed met haar diploma, maar een geweldige tijd had en kon genieten van alles wat Steamboat te bieden heeft. Een gebroken arm en een verlangen naar een verandering in haar leven waren de aanleiding voor een verhuizing naar de Front Range, waardoor ze haar opleiding en liefde voor outdoorkleding en uitrusting aan de Colorado State University kon voortzetten. Zoals vaak het geval is, werden zij en haar familie getroffen door de Yampa Valley Curse en zijn ze teruggekeerd naar de Valley. Met een vierjarige dochter is autokamperen tegenwoordig haar ding. Haar favoriete opstelling is de Big House 6 Deluxe met de Accessoire Vestibule, de Dream Island tweepersoonsslaapzak en de Big Joe plunjezak om alles in te proppen.
