English (EUR) | EN 
Mijn eerste wandelervaring was de Appalachian Trail in 2011. Ik was 24 en had de eerste drie weken veel last van dampen, verteerd door mijn leerervaring. Wat was dit leven van schuilplaatsen en geklets langs de paden? Mensen spraken jargon, noemden elkaar NOBO's (wandelaars naar het noorden) en bespraken plannen voor hun volgende nul (een dag nul mijl wandelen). Het was alles wat ik kon doen om dit nieuwe vak bij te houden en te leren.
De dagen van 15 mijl gingen al snel over naar 18 mijl, waarna ik genoegen nam met een gemiddelde van onder de twintig, dat de rest van de route volhield. Mijn benen werden sterker, mijn kilometerdoelen werden eerder behaald, maar er ontbrak iets.
Voor altijd vrienden
In de laadruimte van een shuttlebusje in Erwin, Tennessee, gaf ik een deel van mijn leegte toe aan een andere wandelgenoot, Stephen. Hij was 21, snel, gemakkelijk om mee te praten, en hoewel romantiek er niets mee te maken had, begeerde ik hem.
“Ik wil meer lachen. Misschien zelfs vrienden maken.Ik keek naar hem op. We leunden tegen de tegenoverliggende wanden van het busje met onze benen voor ons.
“Ik ook.' Hij stak zijn hand uit. “Jij denkt wat ik denk?”
“Wandelpartners?” Ik legde mijn hand in de zijne.
“Helemaal naar Katahdin.Er volgde een stevige schok.
Als je terugkijkt, klinkt het misschien als een grote belofte, maar in het leven van een wandelaar is de grond naast je je thuis en is de persoon die achter je loopt je beste vriend. Thru-hiking is vol vertrouwen en een verlangen om elke laatste druppel sap uit het leven te persen. En zoals met alles kon het beter gedeeld worden. Stephen en ik hadden gelijk toen we, net als broers en zussen, op de trail-family-manier voor de gek hielden.
Tide Walker, een 24-jarige vrouw uit het Zuiden met een gedurfde persoonlijkheid, heeft nooit gevraagd of ze met ons mee mocht wandelen, ze is gewoon nooit weggegaan. Vóór Virginia hadden we alle drie een pakketdeal. We kampeerden elke avond samen terwijl we elke dag afzonderlijk wandelden. We vonden ons gezelschap geruststellend in een steeds veranderende omgeving. Met uitgeputte lichamen in de rauwe omgeving van Appalachia konden we onze twijfels aan onszelf of persoonlijke wegversperringen niet verbergen. We brachten tijd door met elkaars families, voerden groepsgesprekken met elkaars belangrijke anderen en lazen brieven van thuis hardop op de parkeerplaatsen van het postkantoor. Ze kenden mij als Kiddo, een gloednieuw persoon, die gelukkiger en sterker was en iets deed waarvan ik nooit had gedroomd. Niemand anders kende mij zo, alleen Tide en Stephen.
Een nieuw tijdperk van doorwandelen
Kiddo zijn in 2021 zag er anders uit. Toen ik tien jaar later de Appalachian Trail opnieuw wandelde, vermeed ik trailfamilies als de pest. Het was mijn vijfde keer dat ik doorwandelde en ik kende nu mijn stijl. Ik wandel zonder smartphone of GPS, ik stop als ik moe ben, de meeste dagen zonder specifieke bestemming, en ik vermijd schuilplaatsen. Zo vaak mogelijk kampeer ik als cowboy, waarbij ik niets anders nodig heb dan een stukje vlakke grond. Mijn gemiddelde is 30 mijl per dag, dankzij de lichtgewicht uitrusting die ik draag. Ik voel me de gelukkigste vrouw ter wereld in mijn Sidewinder-slaapzak, terwijl ik naar de maan kijk terwijl ik mijn ogen sluit en de vogels hoor als ik ze open doe. Het leven is makkelijk.
Het was mijn plan om van Georgia tot Maine bij mezelf te blijven. Tide Walker en Stephen zouden in verschillende stappen op bezoek komen. Dat was het enige gezelschap dat ik nodig had.
Toen Tide een week met mij mee kwam wandelen in de Shenandoah's, was ik daar bijna chagrijnig over. We gingen langzamer, bleven bij populaire locaties vol mensen en moesten elke dag plannen om in een reisschema te passen. Doorwandelen was de ultieme vrijheid, en ik geloofde dat ik die opgaf.
Toen sloeg de magie toe: op een rots, starend in de roze en oranje tinten van een zonsondergang in Shenandoah, werd ik opnieuw verliefd op mijn familie. Er was tij, samen met twee andere wandelaars. Bard was een hartelijke jongeman met vredige energie en een ukelele vastgebonden aan zijn rugzak. Seeker was een avonturier en een dromer, met roze haar en een toetsenbord van 3 pond. Zonder te weten hoe of waarom, werden we een gezin. We zongen, liepen en steunden elkaar vanaf die dag. Deze mensen waren het echte goud in de heuvels.
Tide was een felle vriend geweest. Hij zette me af bij de start, gaf me verschillende keren ondersteuning op de weg en herinnerde me eraan om langzamer te rijden. Stephen ontving Seeker en ik in Vermont en zou zes uur rijden naar Mt. Katahdin om mij bij de finish te ontvangen.
In augustus, vlak voordat ik de 100 Mile Wilderness binnenging, ontving ik een voicemail van Stephen. “Ik heb geprobeerd na te denken over wie ik graag naast me zou willen hebben op mijn bruiloft. Wie is er echt voor mij geweest in het leven. Het werd maar al te duidelijk dat het mijn trailzusters waren. Zou jij de vrouw van mijn bruidegom willen zijn?”
Ik klapte mijn klaptelefoon dicht en sprak zachtjes in de dichte dennenbomen van het wilde Maine: 'Als je wilt vasten, ga dan alleen. Als je ver wilt komen, ga dan samen.”
Over de auteur: Shayla Paradeis is een Thru-Hiker, singer-songwriter, dichter en meedogenloze dromer. Ze woont in een droge hut buiten Glacier National Park, Montana, waar ze werkt als natuuronderzoeker en freelanceschrijver, terwijl ze inkomen verzamelt voor het volgende avontuur. Ze heeft de Pacific Crest Trail, Continental Divide, Te Araroa in Nieuw-Zeeland, de Haute Route in Zwitserland/Frankrijk en de Appalachian Trail tweemaal bewandeld. Tussen deze reizen en het rennen rond Glacier heeft ze ruim 30.000 kilometer gewandeld. Je kunt haar volgen op atkiddo.com of luister naar haar liedjes op Youtube onder Shayla Paradeis.
