English (EUR) | EN 
Ik stel meestal grote doelen. Ik ben een “droom groot” soort meid. Zolang ik me kan herinneren, heb ik gedacht dat ik alles kan laten gebeuren wat ik wil, als ik maar met vertrouwen en vasthoudendheid voorwaarts ga – een ‘droom het en je kunt het bereiken’-mentaliteit. In 2009 stelden deze overtuiging en drukte mij in staat om door Amerika te rennen, en onderweg met honderden groepen te spreken over het belang van een door passie gedreven leven. Ik stond op zijn zachtst gezegd in brand en leefde mijn eigen droom. Tien jaar later wilde ik die vurige meid nieuw leven inblazen – gedreven, vastberaden, sterk, volledig en diep levend, haar passies volgend. Ik wilde mezelf leiding zien geven met moed en nieuwsgierigheid, in plaats van angst en de ‘wat als’-vragen binnen te laten komen.
Dus ging ik naar Australië…om er doorheen te rennen.
De Outback kan net zo goed de “Way Way Way Out There” worden genoemd. Dit afgelegen, droge binnenland van Australië beslaat het grootste deel van het land en herbergt slechts twintig procent van de bevolking van het land. Een mix van zowel Anglo's als Aboriginals leeft in kleine Outback-gemeenschappen, gescheiden door kilometerslange woestijn en een paar eenzame onverharde wegen. Dingo's, gigantische rode kangoeroes, blauwtongdennenappelhagedissen en kamelen zijn enkele van de vele dieren die de Outback hun thuis noemen, hoewel helaas bijna een half miljard dieren levend zijn verbrand als gevolg van de huidige branden. Water is hier bijna een mythe, nog verergerd door de ergste lentedroogte die het afgelopen jaar is geregistreerd, en voedsel is zelfs nog moeilijker te verkrijgen. Kort gezegd: als je ooit zin hebt om de Outback over te steken, kun je maar beter je spullen op orde hebben.
Van 13 juli tot en met 8 november 2019 liep ik 30 mijl per dag gedurende 2.212 mijl door Australië – over de Outback – van Darwin naar Adelaide. Als mijn ‘steunvoertuig’ trapte mijn man Henley op een fiets en een aanhanger, beladen met 350 pond voedsel, water, uitrusting en toiletpapier.
Hoe was het? Zolang ik ervan had gedroomd dat ik op een dag door Oz zou rennen (13 jaar), bleek het een reis te zijn die rijk was aan pijn, lijden, angst, tranen en kwelling. Maar dit was mijn pelgrimstocht, om alle delen van mezelf te confronteren op een van de meest rauwe en dorre plekken op aarde. Ik durf te zeggen dat ik wilde mezelf naar de buitenrand duwde, gewoon om te zien of ik het nog steeds had.
Bijna elke dag werden we twee uur voor zonsopgang wakker en gingen we meteen op pad om de hitte te verslaan. Ik zou 6-7 mijl achter elkaar rennen, met pauzes van een uur ertussen, wat neerkomt op een totaal van 6-7 uur bewegingstijd per dag. De middagen waren vooral wreed omdat het vaak te warm was om te rennen, dus we zochten schaduw van 12.00 tot 16.00 uur en brachten de tijd door met lezen, naar podcasts luisteren, thee en koffie drinken en gewoon naar de wolkenloze hemel staren. Henley kookte, voornamelijk tonijn met pasta en bonen met rijst, en we aten energierepen en crackers gedoopt in pindakaas; vers voedsel bestond bijna niet, gezien hoe afgelegen onze route was. De avonden waren de beste, onder een enorme sterrenhemel, en ik kan me nog steeds de opluchting en het comfort herinneren dat ik voelde toen ik eindelijk in onze Big Agnes Tiger Wall 3 Platinum-tent kroop nadat ik weer een dag had volbracht.
Het moeilijkste deel van de reis waren de 18 dagen tussen Alice Springs en Oodnadatta. Zoveel stress, met bijna geen verlichting. Zandstormen, 25 MPH tegenwind, kapotte knieën, 2 MPH tempo terwijl we door tranen ploeterden, rotsachtige wegen, 100F hitte, apocalyptisch landschap zonder schaduw, vliegen en nog eens vliegen. Het een na het ander, en 439 mijl met slechts één rustdag.
Het moment waarop mijn hart afbrokkelde was ongeveer zeven dagen vóór Oodnadatta, toen ik zag hoe Henley enorme ontberingen doormaakte. Ik zag hem zo uitgeput en in elkaar geslagen terwijl hij de fiets 24 uur lang door diep zand duwde, trok, sleepte en schopte. Hij was wanhopig om het onvermogen van de fiets om terrein te bestrijken niet het einde van ons te laten zijn, en door zijn wanhoop zag ik een opmerkelijk uithoudingsvermogen. Dit was het moment waarop ik besefte dat deze reis niet over mij ging, maar dat het erom ging dat we samen door dik en dun kwamen. We staken Oz over om vol te houden, diep te graven en te verkennen, zoals Ed Abby zegt: “…lopen, beter nog, kruipen, op handen en knieën, over de zandsteen en door de doornstruiken en cactussen. Als bloedsporen je spoor beginnen te markeren, zul je misschien iets zien.”
Na in totaal 119 dagen en een brute laatste dag vol tegenwind, regen, liespijn, een lekke band, chaotisch stadsverkeer en nog een emotioneel breekpunt (voor mij), gingen we vrijdag officieel de oceaan op in Adelaide 8 november om 17.30 uur. Een van de allereerste dingen die ik tegen Henley zei toen we onze voeten en fietsbanden in de oceaan dompelden, was: "We moeten dit nog een keer doen!" Niet dezelfde tocht door Oz, maar een reis van soortgelijke strijd, kwetsbaarheid, waanzin en ‘pinch’ zoals ik het graag noem. Henley en ik zullen altijd het type zijn dat hunkert naar een hapje in de kont – om iets te doen, gewoon om te zien of we het kunnen, om een vermoeden te volgen, om onze grenzen te verleggen, om iets nieuws te ontdekken. Je bent echt capabeler dan je denkt, en uiteindelijk is het allemaal de moeite waard, ongeacht de ellende, zolang je maar afmaakt waar je aan begonnen bent.
We kwamen er ongedeerd en opmerkelijk ongebroken uit, gegeven wat we van ons lichaam en onze geest vroegen. Sinds de eerste dag kan ik nog steeds niet geloven dat mijn lichaam de gelegenheid heeft aangedurfd; dag na dag vroeg ik hem zoveel te doen en hij antwoordde met: “Oké, ik ben bij je” (pas nadat ik eerst “F-dit!” had gezegd). Uiteindelijk was het een weggestopt uithoudingsvermogen dat ik moest vinden en een diepe liefde voor elkaar die op de laagste momenten de overhand kreeg. Ik besefte dat uithoudingsvermogen niets te maken heeft met hoe lang je ontberingen kunt doorstaan, maar eerder met hoe je er doorheen kunt gaan zonder dat het einde in zicht is. Uiteindelijk heb ik geleerd pijn te verdragen.
Tijdens onze reis, al rennend en fietsend, ervoeren Henley en ik uit de eerste hand de ergste voorjaarsdroogte in de Australische geschiedenis. Het aantal kadavers van dieren was veel groter dan het aantal levende dieren en insecten dat we tegenkwamen, en sommige delen van onze route in Zuid-Australië leken op een oorlogsgebied. De droogte, gevolgd door de enorme hittegolf die Australië in december trof, leidde tot ongekende droge omstandigheden die de branden veroorzaakten die nu ons kostbare Australië verteren. Het is hartverscheurend.
Over de hele wereld ruïneert de klimaatverandering de plekken die we koesteren en brengt de toekomst van onze planeet in gevaar. Het decennium dat zojuist is geëindigd, was het warmste ooit gemeten, afgesloten met het op één na warmste jaar ooit gemeten. Extreme hittegolven, het smelten van ijs en de vernietiging van natuurlijke ecosystemen zullen alleen maar toenemen. Als we de klimaatverandering niet onmiddellijk in al onze dagelijkse beslissingen meenemen, zou het zoiets zijn als rommelen op een zinkend schip.
Henley en ik nemen een standpunt in. We zijn van plan ons Australische avonturenverhaal te delen als middel om verantwoord avontuur te promoten.
Wat ga je doen? Ga nog een dag per week, of elke dag, fietsen in plaats van autorijden. Breng uw eigen container naar een restaurant voor uw restjes. Creëer een project om het bewustzijn rond biodiversiteit te vergroten. Ren een race voor een liefdadigheidsinstelling voor het milieu en vertel het aan al je vrienden. Vlieg dit jaar minder. Kies het doe-het-zelf-bulkgedeelte boven het kopen van verpakte producten. Schrijf naar de bedrijven waar u koopt en vertel hen dat ze biologisch afbreekbare verpakkingen moeten gebruiken in plaats van plastic, of helemaal geen verpakkingen. Zet de waterkraan dicht als u uw benen scheert of uw handen inzeept.
Wat je ook doet, doe iets. Het is geen suggestie – het is een verantwoordelijkheid.
Nodig Katie en Henley uit om te spreken in jouw stad of op jouw school, werkplek, winkel, enz. Zij delen graag hun verhaal en boodschap met jou! Contact: www.katievisco.com en Instagram @katievisco en @henley.phillips.
•••
Katie Visco is de ontvanger van onze Bob Swanson Memorial Exploration Grant 2019. Deze subsidie is in het leven geroepen door de eigenaren en het personeel van Big Agnes ter ere van onze avontuurlijke en wereldse collega Bob Swanson die in 2016 overleed. Voor meer informatie over de komende aanmeldingsperiode kunt u de pagina De Bob Swanson Memorial Exploration Grant op onze website bezoeken.
