English (EUR) | EN 
50 kilometer, een vage top en het plezier van een gezamenlijke maaltijd tijdens het klimmen in de Grand Canyon.
Toen we het half ijskoude, half modderige pad afdaalden dat naar de bodem van de Grand Canyon leidde, wist ik dat het een reis zou worden om nooit te vergeten. We hadden onze starttijd bij zonsopgang al lang gemist dankzij de onverzadigbare behoefte van onze groep aan “nog maar één kopje koffie” – en het feit dat mijn vriend Jake zijn klimschoenen thuis was vergeten. Nadat ik een overdaad aan cafeïne had gekregen en een paar rockschoenen uit de jaren 70 van een zeer vriendelijke restaurantmedewerker had weten te bemachtigen, was het tijd om op pad te gaan.
Als je ooit in de Grand Canyon bent geweest, vraag je je waarschijnlijk af waarom rotsklimschoenen überhaupt op de uitrustingslijst stonden. Dit wereldberoemde nationale park staat bekend om veel dingen, maar rotsklimmen staat niet bovenaan de lijst. Maar voor degenen die buiten de gebaande paden willen treden, heeft de Canyon adembenemende torens met toppen die je niet snel zult vergeten.
Dankzij de interessante kijk van mijn vader op 'familiebanden', backpack ik al sinds mijn zesde met de rugzak de Grand Canyon in en uit. Naarmate de jaren verstreken, begonnen onze routes af te dwalen om paden te verkennen die zelden bezoekers zien, en onze groepen hebben meer dan alleen familie in de val gelokt. Maar een paar dingen zullen nooit veranderen. Er is altijd voldoende whisky, een aantal zeer pijnlijke benen, en een kans van 99% dat mijn 71-jarige vader je tijdens de wandeling naar de top van de rand zal verslaan.
Tijdens deze specifieke reis wilden we een afgelegen lus van meer dan 30 mijl voltooien met een extra doel: het beklimmen van de Monument Creek Pinnacle, een kruimelig ogende toren die zelden beklimmingen kent.
Aan het einde van onze eerste dag hadden we 26 lange mijlen afgelegd. Met zware benen zetten mijn man Felipe en ik snel onze TigerWall UL2-tent op, kookten wat water voor een laat diner en doken in onze slaapzakken voor een langverwachte nachtrust.
De volgende ochtend stak ik met tegenzin mijn hoofd uit mijn Daisy Mae-slaapzak en zag ons klimdoel boven ons uittorenen. Na het ontbijt splitste onze groep zich op voor de doelen van onze dag. Ikzelf, Felipe en onze vrienden Jake en Emily begonnen zich klaar te maken om te klimmen, terwijl de rest van onze groep op weg ging naar onze volgende kampeerplaats een paar kilometer verderop.
Toen ik onze klimuitrusting op mijn TwisterCane-pad spreidde, besefte ik waarom mijn rug zo pijn deed. En waarom er niet veel klimmers zijn in de Grand Canyon. Het toevoegen van touwen, harnassen en talloze stukken metalen uitrusting aan je rugzak zal een voorsprong geven op elke meerdaagse reis, vooral op een reis als deze. Niettemin waren mijn vrienden dol op klimmen, en het was besmettelijk.
Aan de voet van de Pinnacle zag de rots er net zo slecht uit als we hadden verwacht. Maar Felipe zocht vrolijk het eerste, moeilijkste stuk rots op. De scheur die hij volgde werd snel smaller tot een dunne naad. Dit was de ‘crux’, het moeilijkste deel van de klim. Met een adempauze om zijn zenuwen te kalmeren, reikte Felipe naar een kleine rand van de rots en begon zichzelf net overeind te trekken toen –crack– het houvast dat hij had gebruik van de muur gescheurd. Hij hield zijn adem in, keek naar beneden en lachte: 'Ik denk niet dat dit een 5 is.11 meer.”
Ik volgde hem en stemde ademloos in.
Terwijl we klommen, begon de zon achter de wanden van de kloof te zakken, en daarmee daalde de temperatuur. Rillend besloot ik te klimmen met mijn gezwollen jasje aan. Ik dacht er niet veel over na totdat ik zag dat onze route al snel veranderde in een schoorsteenachtige scheur. Terwijl ik mijn lichaam tussen de ongelooflijk ruwe rots duwde, kromp ik ineen bij het geluid van mijn favoriete jasje dat bij elke beweging snel in flarden uiteenviel. Het was niets dat een beetje ducttape niet kon repareren, toch?
We bereikten de top net op tijd om het soort zonsondergang te zien dat elk avontuur de moeite waard maakt. Een perzikkleurige hemel, een 360 graden uitzicht op de wanden van de kloof en een rondje high-fives met enkele van mijn favoriete mensen zorgden ervoor dat de pijn van het vele kilometers dragen van onze klimuitrusting vervaagde.
Tegen de tijd dat we weer op de grond kwamen, was het donker. We strompelden terug naar het kamp, vermoeider dan de dag ervoor. Maar niet te moe om een paar slokjes whisky te delen. Terwijl we onze lichamen op de grond gooiden, vervaagde de adrenaline van de dag langzaam in de geluiden van ons gelach.
De volgende dag herenigde onze groep zich op onze laatste kampeerplaats langs de zandbanken van de Colorado-rivier. Omdat we niets anders te doen hadden dan genieten, zwommen we, strekten we ons uit en aten we natuurlijk. Geen reis is immers compleet zonder een feestelijk feest.
Mijn vader is notoir slecht in koken, dus voor deze reis had ik iets speciaals voor de groep gepland. Een Jetboil kokend water en een voorgekruide mix van gedroogde groenten, gebakken bonen en Spaanse rijst later proostten we op elkaar met borden vol zelfgemaakte burrito-kommen. Daar beneden smaakten ze net zo lekker als een vijfsterrenmaaltijd.
Naarmate de nacht vorderde, zorgde onze volle maag ervoor dat we verhalen uitwisselden over onze klimavonturen, helemaal terug tot de allereerste reis van mijn vader naar de Canyon in 1971. Kijkend naar de vuile, vrolijke gezichten om me heen, kon ik niet anders dan denken dat ook dit een van die momenten was die het avontuur de moeite waard maakte.
Over de auteur: Karen Williams is een freelance schrijver en buitenkok, gevestigd in Colorado. Als ze niet aan het koken of schrijven is, zul je haar waarschijnlijk een weg naar boven zien banen in een woestijnkloof of langzaam over een bergpad rennen. Haar zelfbenoemde kookstijl, Gritty Gourmet, is een mix tussen smerige gourmet en echte gourmet, met de belofte dat elk recept ze deelt dat ze klaar is voor avontuur. Volg haar op Instagram, of vind haar recepten en verhalen op www.grittygourmet.com.
