English (EUR) | EN 
De Weg naar het Onbekende
We waren net afgezet met onze fietsen en al onze spullen, het startpunt van onze bikepacking-reis op de Idaho Hot Springs Route. Mijn vriendin Meghan en ik waren vastbesloten om deze zomer ons eigen avontuur te kiezen, om een plek te verkennen waar we niet zomaar naartoe konden rijden, en de wildernis te ontdekken die buiten ons normale dagelijkse leven bestaat.
Terwijl we om ons heen keken, zagen we drie wegen. Eén die zich achter ons uitstrekte waar we onze shuttlechauffeur nog terug naar de beschaving zagen rijden. De tweede weg links van ons boog snel achter een heuvel, waar we wisten dat we ons over 10 dagen en ongeveer 500 mijl later zouden bevinden. De derde en laatste weg rechts van ons was een lange grindweg die recht naar de bergen liep, waar we naartoe gingen, het onbekende in.
Een Dag uit het Leven
De meeste ochtenden werden we wakker met de zon en gingen we al snel daarna fietsen.Aan het begin van onze reis namen we overdag een paar pauzes terwijl we kracht in onze benen opbouwden en onze achterwerken aan de lange uren in het zadel lieten wennen. We reden de meeste dagen tot bijna 19.00 uur, wat ons nog wat daglicht gaf om het kamp op te zetten en het avondeten te bereiden. Natuurlijk waren er een paar dagen waarop dingen niet volgens plan verliepen, en we veel later dan verwacht in het kamp aankwamen, in het donker en in een onbekende omgeving. Dat zijn de dagen die me het meest bijblijven.
Op een avond kwamen we rond 23.30 uur aan in het kamp en waren we zo klaar om te slapen. Het zijn nachten zoals die, wanneer het pikdonker is en je doodmoe bent, dat je echt waardeert dat je je uitrusting op orde hebt en weet dat je op die stukken kunt vertrouwen om elke keer moeiteloos te werken. De Copper Spur Bikepacking tent is zeker een van die uitrustingsstukken. De tent was in slechts enkele minuten opgezet bij het licht van onze hoofdlampen, en kort daarna waren we allebei binnen en in slaap.
Onze Favoriete Uitrusting
De Copper Spur is een supergemakkelijke tent om op te zetten, en het nieuwe bikepacking-model heeft een hoop functies waar we tijdens onze reis echt enthousiast over waren. De nieuwe footprint die de vloer van de vestibule bedekt, was een toevoeging waarvan we niet wisten dat we die nodig hadden, en nu kunnen we niet meer zonder. Het gaf ons een droge plek om te zitten terwijl we onze schoenen uittrokken en bood een handige plek voor uitrusting zodat het niet nat of vies zou worden. We hielden ook van de opbergplank binnenin de tent, waarmee we onze fietskleding konden drogen terwijl we sliepen in plaats van ze gewoon bij onze voeten op te hopen.
Een andere kleine, maar veel gebruikte functie, was de helmopslag aan de buitenkant van onze tent, wat een betere plek was om onze helmen op te bergen in plaats van ze op de grond te gooien zoals we meestal doen.De belangrijkste eigenschap voor ons waren de verkorte tentstokken, die perfect passen op bijna elke plek waar je ze wilt opbergen – tussen je stuur, in een tas, praktisch overal op je fiets.
Vanaf hier gaat het alleen maar bergafwaarts, of toch niet?
Op onze zesde dag op de route begonnen we laat omdat we wakker werden in een met rijp bedekte tent. Het was ijskoud buiten, dus wachtten we tot de zon ons opwarmde en de rijp opdroogde. We moesten ook stoppen om voorraden aan te vullen, wat nog meer vertraging aan de dag toevoegde. Vanwege deze vertragingen moesten we langer doorgaan dan normaal en tot laat in de avond om de gemiste kilometers in te halen.
In het begin vond ik het niet erg. De zon ging onder en alles om ons heen begon af te koelen, gehuld in een gouden gloed. We bereikten de top van onze laatste klim terwijl de zon achter een berg in de verte verdween. Daar zagen we borden die waarschuwden voor wilde dieren in de omgeving.Dit was echt niets nieuws, we hadden allebei al vele nachten doorgebracht in gebieden met beren en zelfs bergleeuwen. Dus, we gingen de berg af en zodra de grindweg vlak werd, vonden we een lege kampeerplek om snel ons kamp op te zetten.
Na het avondeten en al onze kampeerklusjes, haastten we ons in onze slaapzakken om ons klaar te maken voor wat we hoopten een goede nachtrust zou zijn. Het voelde als vijf minuten later, net toen mijn ademhaling diep en ritmisch was geworden, hoorde ik een geluid dat me bijna in paniek bracht. Daar was het weer, voetstappen buiten onze tent. Ik greep Meghan's arm. "Heb je dat gehoord?" Ze zei nee. Weer voetstappen - dichterbij deze keer. "Je hoorde het nu," fluisterde ik. Ze knikte. We lagen daar te denken aan het bord dat we uren eerder hadden gelezen, beren.
Na precies één minuut en zesentwintig seconden wist ik dat we iets moesten doen. Ik pakte mijn hoofdlamp en ritste langzaam de tentdeur en vervolgens de vlieg open.Ik stormde de tent uit met een luid "hé!" en scheen met mijn hoofdlamp naar de plek waar ik het geluid voor het laatst had gehoord. In de lichtstraal stond... een hert. Mijn hart begon te kalmeren, en ik ging terug de tent in om Meghan en mezelf gerust te stellen dat alles in orde zou komen.
Terug naar het Begin
Een paar dagen later bereikten we het einde, dezelfde plek waar we slechts 10 dagen eerder waren afgezet. Het onbekende was nog steeds grotendeels onbekend, en ons verlangen om dit gebied te verkennen nam alleen maar toe toen we beloofden de route op een dag opnieuw te bezoeken.
We zullen nooit de lange dagen vergeten waarop we van zonsopgang tot zonsondergang doorzetten, en 37.000 voet klommen tijdens onze bikepacking-reis. De schoonheid van het terrein dat we zagen was bijna onmogelijk vast te leggen op foto's, maar we kwamen terug met een paar geweldige foto's en de verhalen die we keer op keer zullen vertellen aan iedereen die wil luisteren.Bikepacking heeft zoveel mogelijkheden voor verkenning geopend, we voelen ons gewoon gelukkig dat we de luxe hebben om op deze manier te reizen en dat we zijn uitgerust met de uitrusting die nodig is voor een solide bikepacking avontuur.
Bekijk hier de volledige lijn van
Over de auteur: Douglas Hurdle is een fotograaf uit North Carolina. Na het voltooien van de Appalachian Trail ging hij Outdoor Education en Fotografie studeren aan de Appalachian State University. Na zijn afstuderen liep hij de Pacific Crest Trail en Continental Divide Trail en voltooide de Triple Crown. Sindsdien verkent hij lokaal en wanneer hij de kans krijgt, trekt hij naar het westen. Je kunt meer van Douglas' avonturen vinden op zijn website douglashurdle.com of op Instagram @douglashurdle
