English (EUR) | EN 
Ik stel meestal grote doelen. Ik ben een "droom groot" soort meid. Zolang ik me kan herinneren, heb ik gedacht dat ik alles wat ik wil kan laten gebeuren als ik maar doorzet met geloof en vasthoudendheid - een "droom het en je kunt het bereiken" mentaliteit. In 2009 stelde dit geloof en doorzettingsvermogen me in staat om dwars door Amerika te rennen, en onderweg sprak ik met honderden groepen over het belang van een passiegedreven leven. Ik was in vuur en vlam, om het maar zachtjes uit te drukken, en leefde mijn eigen droom. Tien jaar later wilde ik die vurige meid weer aanwakkeren - gedreven, vastberaden, sterk, volledig en diep levend, haar passies volgend. Ik wilde mezelf zien leiden met moed en nieuwsgierigheid in plaats van angst en de "wat als" binnen te laten.
Dus ging ik naar Australië... om er dwars doorheen te rennen.
De Outback kan net zo goed worden aangeduid als de "Helemaal Helemaal Helemaal Daarbuiten".Deze afgelegen, droge binnenlandse regio van Australië beslaat het grootste deel van het land en is de thuisbasis van slechts twintig procent van de bevolking. Een mix van zowel Anglos als Aboriginals woont in kleine Outback-gemeenschappen, gescheiden door mijlen en mijlen van woestijn en een eenzame onverharde weg of twee. Dingos, gigantische rode kangoeroes, blauwtonghagedissen en kamelen zijn enkele van de vele dieren die de Outback hun thuis noemen, hoewel helaas bijna een half miljard dieren levend zijn verbrand door de huidige branden. Water is hier bijna een mythe, verergerd door de ergste lente-droogte ooit geregistreerd afgelopen jaar, en voedsel is nog moeilijker te vinden. Bottom line: als je ooit zin hebt om de Outback over te steken, zorg er dan verdomd goed voor dat je je zaakjes op orde hebt.
Van 13 juli tot 8 november 2019 rende ik 30 mijl per dag voor 2.212 mijl dwars door Australië – dwars door de Outback – van Darwin naar Adelaide.Als mijn ondersteunings "voertuig" trapte mijn man Henley op een fiets en aanhanger beladen met 350 pond aan voedsel, water, uitrusting en toiletpapier.
Hoe was het? Zolang als ik al droomde van op een dag dwars door Oz rennen (13 jaar), bleek het een reis vol pijn, lijden, angst, tranen en kwelling te zijn. Maar dit was mijn pelgrimstocht, om alle delen van mezelf te confronteren in een van de meest ruwe en barre plekken op aarde. Ik durf te zeggen dat ik wilde mezelf tot het uiterste drijven, gewoon om te zien of ik het nog steeds in me had.
Bijna elke dag stonden we twee uur voor zonsopgang op en gingen we snel op pad om de hitte voor te zijn. Ik rende 6-7 mijl per keer, met pauzes van een uur ertussen, wat neerkwam op 6-7 uur bewegingstijd per dag.De middagen waren vooral zwaar omdat het vaak te heet was om te rennen, dus maakten we schaduw van 12-16 uur en brachten we de tijd door met lezen, naar podcasts luisteren, thee en koffie drinken en gewoon naar de wolkenloze lucht staren. Henley deed al het koken, meestal tonijn met pasta en bonen met rijst, en we snackten op energierepen en crackers gedoopt in pindakaas; vers voedsel was bijna niet te vinden gezien hoe afgelegen onze route was. De avonden waren het beste, onder een enorme sterrenhemel, en ik kan me nog steeds de opluchting en het comfort herinneren die ik voelde toen ik eindelijk in onze
Het moeilijkste deel van de reis waren de 18 dagen tussen Alice Springs en Oodnadatta. Zoveel stress, met bijna geen verlichting. Zandstormen, 25 MPH tegenwind, kapotte knieën, 2 MPH tempo terwijl we door tranen, rotsachtige wegen, 100F hitte, apocalyptisch landschap zonder schaduw, vliegen en nog meer vliegen ploeterden.Het ene na het andere, en 439 mijl met slechts één dag rust.
Het moment dat mijn hart brak was ongeveer zeven dagen voor Oodnadatta toen ik Henley immense ontberingen zag doormaken. Ik zag hem zo uitgeput en gehavend terwijl hij de fiets 24 uur lang door diep zand duwde, trok, sleepte en schopte. Hij was vastbesloten om niet toe te laten dat het onvermogen van de fiets om terrein te bedekken het einde van ons zou betekenen, en door zijn wanhoop zag ik opmerkelijke uithoudingsvermogen. Dit was het moment waarop ik besefte dat deze reis niet over mij ging, maar eerder over ons samen door dik en dun komen. We staken Oz over om vol te houden, diep te graven, te verkennen, zoals Ed Abby zegt, "...loop, beter nog kruip, op handen en knieën, over de zandsteen en door de doornstruik en cactus. Wanneer bloedsporen je pad beginnen te markeren, zie je misschien iets."
Na 119 dagen in totaal en een zware laatste dag met tegenwind, regen, liespijn, een lekke band, chaotisch stadsverkeer en nog een emotioneel breekpunt (voor mij), bereikten we officieel de oceaan in Adelaide op vrijdag 8 november om 17:30 uur. Een van de allereerste dingen die ik tegen Henley zei toen we onze voeten en fietswielen in de oceaan doopten, was: “We moeten dit nog een keer doen!” Niet dezelfde tocht door Oz, maar een reis van vergelijkbare strijd, kwetsbaarheid, gekte en 'knijp', zoals ik het graag noem. Henley en ik zullen altijd het soort mensen zijn dat verlangt naar een beetje uitdaging – iets doen alleen om te zien of we het kunnen, een ingeving volgen, onze grenzen verleggen, iets nieuws ontdekken. Je bent echt meer in staat dan je denkt, en het is het allemaal waard aan het eind, ongeacht de ellende, zolang je maar afmaakt wat je begonnen bent.
We kwamen ongedeerd en opmerkelijk ongebroken tevoorschijn, gezien wat we van onze lichamen en geesten vroegen."Vanaf dag één en nog steeds kan ik echt niet geloven dat mijn lichaam zich aanpaste aan de situatie; dag na dag vroeg ik het om zoveel te doen en het antwoordde met: "OK, ik ben bij je" (pas nadat het eerst "F-dit!" had gezegd). Aan het eind van de dag was het een verborgen uithoudingsvermogen dat ik moest vinden en een diepe liefde voor elkaar die won in de laagste momenten. Ik realiseerde me dat uithoudingsvermogen niets te maken heeft met hoe lang je door moeilijkheden kunt gaan, maar eerder hoe je erdoorheen kunt gaan zonder einde in zicht. Uiteindelijk leerde ik hoe ik pijn kon omarmen.
Tijdens onze reis terwijl we renden en fietsten, ervoeren Henley en ik uit de eerste hand de ergste lentedorheid in de Australische geschiedenis. Het aantal dierlijke karkassen overtrof verreweg het aantal levende dieren en insecten dat we tegenkwamen, en sommige delen van onze route in Zuid-Australië leken op een oorlogsgebied.De droogte gevolgd door de enorme hittegolf die Australië in december trof, leidde tot ongekende droge omstandigheden die de branden veroorzaakten die nu ons kostbare Australië verteren. Het is hartverscheurend.
Over de hele wereld verwoest klimaatverandering de plekken die we koesteren en brengt het de toekomst van onze planeet in gevaar. Het decennium dat net eindigde was het heetste ooit geregistreerd, afgesloten met het op één na warmste jaar ooit. Extreme hittegolven, ijsafsmelting en vernietiging van natuurlijke ecosystemen zullen alleen maar toenemen. Als we klimaatverandering niet onmiddellijk in al onze dagelijkse beslissingen meenemen, zou het vergelijkbaar zijn met rondprutsen op een zinkend schip.
Henley en ik nemen een standpunt in. We zijn van plan ons Australische avonturenverhaal te delen als een middel om verantwoord avontuur te promoten.
Wat ga jij doen? Fiets in plaats van met de auto te rijden één dag per week extra, of elke dag.Breng je eigen container mee naar een restaurant voor je restjes. Creëer een project om bewustzijn te creëren voor biodiversiteit. Ren een race voor een milieuliefdadigheidsinstelling en vertel al je vrienden. Vlieg minder dit jaar. Kies de doe-het-zelf bulksectie boven het kopen van verpakte producten. Schrijf naar de bedrijven waarvan je koopt en vertel hen om biologisch afbreekbare verpakkingen te gebruiken in plaats van plastic, of helemaal geen verpakking. Draai het water uit wanneer je je benen scheert of je handen inzepent.
Wat je ook doet, doe iets. Het is geen suggestie – het is een verantwoordelijkheid.
Nodig Katie en Henley uit om te spreken in jouw stad of op jouw school, werkplek, winkel, enz. Ze zouden graag hun verhaal en boodschap met je delen! Contact: www.katievisco.com en Instagram @katievisco en @henley.phillips.
•••
Katie Visco is de ontvanger van onze Bob Swanson Memorial Exploration Grant in 2019.Deze beurs is gecreëerd door de eigenaren en het personeel van
