Ik stel doorgaans grote doelen. Ik ben een 'groot dromen'-type. Zolang ik me kan herinneren, heb ik gedacht dat ik alles wat ik wil kan bewerkstelligen als ik maar doorzet met geloof en vasthoudendheid – een “droom het en je kunt het bereiken”-mentaliteit.. In 2009 stelde dit geloof en deze gedrevenheid mij in staat om door Amerika te rennen en onderweg met honderden groepen te spreken over het belang van een door passie gedreven leven.. Ik was op zijn zachtst gezegd in vuur en vlam, terwijl ik mijn eigen droom leefde. Tien jaar later wilde ik die vurige vrouw weer nieuw leven inblazen – gedreven, vastberaden, sterk, volledig en diep levend, haar passie volgend. Ik wilde mezelf zien leiden met moed en nieuwsgierigheid, in plaats van dat angst en de 'wat als'-gedachten de overhand zouden nemen..
Dus ging ik naar Australië...om er doorheen te rennen.
De Outback kan net zo goed worden aangeduid als de “Way Way Way Out There”. Deze afgelegen, droge binnenlanden van Australië beslaan het grootste deel van het land en herbergen slechts twintig procent van de bevolking van het land.. Een mix van zowel Anglo's als Aboriginals leeft in kleine gemeenschappen in de Outback, gescheiden door kilometerslange woestijn en een eenzame onverharde weg of twee.. Dingo's, reuzenkangoeroes, blauwtongige dennenappelhagedissen en kamelen zijn enkele van de vele dieren die de Outback hun thuis noemen, hoewel helaas bijna een half miljard dieren levend zijn verbrand als gevolg van de huidige branden.. Water is hier bijna een mythe, verergerd door de ergste lentedroogte ooit gemeten dit afgelopen jaar, en voedsel is nog moeilijker te verkrijgen. Kortom: als je ooit de Outback wilt doorkruisen, kun je maar beter je zaken op orde hebben..
Van 13 juli tot en met 8 november 2019 heb ik 30 mijl per dag gerend, een afstand van 2.212 mijl, dwars door Australië – door de Outback – van Darwin tot Adelaide.. Als mijn ondersteuningsvoertuig reed mijn man Henley met een fiets en aanhanger, beladen met 159 kilo aan voedsel, water, uitrusting en toiletpapier..
Hoe was het? Zo lang ik ervan had gedroomd om ooit door Oz te rennen (13 jaar), werd het een reis vol pijn, lijden, angst, tranen en kwelling.. Maar dit was mijn pelgrimstocht, om alle delen van mezelf onder ogen te zien op een van de meest ruwe en onvruchtbare plekken op aarde. Ik durf te zeggen dat ik gewild om mezelf naar de buitenrand te pushen, gewoon om te kijken of ik het nog steeds in me had.
Bijna elke dag werden we twee uur voor zonsopgang wakker en gingen we meteen op pad om de hitte voor te zijn. Ik rende 6-7 mijl per keer, met pauzes van een uur ertussen, wat neerkwam op 6-7 uur bewegingstijd per dag.. De middagen waren bijzonder zwaar omdat het vaak te warm was om te rennen, dus zochten we van 12.00 tot 16.00 uur de schaduw op en brachten de tijd door met lezen, luisteren naar podcasts, thee en koffie drinken en gewoon naar de wolkenloze hemel staren.. Henley deed al het koken, vooral tonijn met pasta en bonen met rijst, en wij aten energierepen en crackers met pindakaas; vers voedsel was er bijna niet, gezien hoe afgelegen onze route was.. De avonden waren het mooist, onder een enorme sterrenhemel, en ik kan me nog steeds de opluchting en het comfort herinneren die ik voelde toen ik eindelijk in ons bed kroop. Big Agnes Tiger Wall 3 Platina tent die weer een dag heeft volbracht.
Het moeilijkste deel van de reis waren de 18 dagen tussen Alice Springs en Oodnadatta. Zoveel stress, met bijna geen verlichting. Zandstormen, 40 km/u tegenwind, gebroken knieën, 3 km/u tempo terwijl we door tranen heen ploeterden, rotsachtige wegen, 38 graden Celsius hitte, een apocalyptisch landschap zonder schaduw, vliegen en nog meer vliegen. Het ene na het andere, en 439 mijl met slechts één rustdag.
Het moment waarop mijn hart instortte, was ongeveer zeven dagen voor Oodnadatta, toen ik Henley door immense ontberingen zag gaan. Ik zag hem zo uitgeput en gehavend terwijl hij de fiets 24 uur lang door het diepe zand duwde, trok, sleepte en schopte. Hij wilde koste wat kost voorkomen dat het onvermogen van de fiets om terrein te bestrijken ons einde zou betekenen, en door zijn wanhoop zag ik een opmerkelijk uithoudingsvermogen. Dit was het moment waarop ik besefte dat deze reis niet om mij draaide, maar om hoe we samen door dik en dun heen kwamen.. We doorkruisten Oz om te volharden, diep te graven, te verkennen, zoals Ed Abby zegt: “…lopen, beter nog kruipen, op handen en knieën, over de zandsteen en door de doornstruiken en cactussen.”. Als er bloedsporen op je pad verschijnen, zul je iets zien, misschien."
Na in totaal 119 dagen en een brute laatste dag vol tegenwind, regen, liespijn, een lekke band, chaotisch stadsverkeer en nog een emotioneel breekpunt (voor mij), gingen we officieel de oceaan op in Adelaide op vrijdag 8 november om 17:30 uur.. Een van de allereerste dingen die ik tegen Henley zei toen we onze voeten en fietsbanden in de oceaan doopten, was: "We moeten dit nog een keer doen!" Niet dezelfde tocht door Oz, maar een tocht van vergelijkbare strijd, kwetsbaarheid, waanzin en 'knijpen' zoals ik het graag noem.. Henley en ik zullen altijd de types zijn die hunkeren naar een kleine beet in de kont – om iets te doen, gewoon om te zien of we het kunnen, om een ingeving te volgen, om onze grenzen te verleggen, om iets nieuws te ontdekken. Je bent echt capabeler dan je denkt, en het is uiteindelijk allemaal de moeite waard, ongeacht de ellende, zolang je maar afmaakt wat je bent begonnen..
We kwamen er ongeschonden en opmerkelijk ongeschonden uit, gezien wat we van ons lichaam en onze geest vroegen te doen. Vanaf dag één kan ik nog steeds niet geloven dat mijn lichaam de uitdaging aankon; dag na dag vroeg ik het om zoveel te doen en het antwoordde met: "Oké, ik doe mee" (maar pas nadat ik eerst "F-dit!" had gezegd).. Uiteindelijk was het een verborgen uithoudingsvermogen dat ik moest vinden en een diepe liefde voor elkaar die het won tijdens de moeilijkste momenten. Ik besefte dat uithoudingsvermogen niets te maken heeft met hoe lang je moeilijkheden kunt doorstaan, maar eerder met hoe je erdoorheen kunt gaan zonder dat er een einde in zicht is.. Uiteindelijk heb ik geleerd hoe ik pijn kan omarmen.
Tijdens onze tocht, terwijl we renden en fietsten, ervoeren Henley en ik met eigen ogen de ergste lentedroogte in de Australische geschiedenis. Het aantal kadavers van dieren overtrof verreweg het aantal levende dieren en insecten dat we tegenkwamen, en sommige delen van onze route in Zuid-Australië leken op een oorlogsgebied. De droogte die volgde op de enorme hittegolf die Australië in december trof, leidde tot ongekende droogteomstandigheden die de branden veroorzaakten die nu ons kostbare Australië teisteren.. Het is hartverscheurend.
Overal ter wereld verwoest klimaatverandering de plekken die we koesteren en brengt de toekomst van onze planeet in gevaar. Het afgelopen decennium was het warmste ooit gemeten, bekroond met het op één na warmste jaar ooit gemeten. Extreme hittegolven, ijssmelten en vernietiging van natuurlijke ecosystemen zullen alleen maar toenemen. Als we klimaatverandering niet direct meenemen in al onze dagelijkse beslissingen, zou het net zoiets zijn als rondhangen op een zinkend schip.
Henley en ik nemen een standpunt in. We zijn van plan om ons Australische avonturenverhaal te delen als een manier om verantwoord avontuur te promoten.
Wat ga je doen? Ga een dag per week, of elke dag, fietsen in plaats van autorijden.. Neem je eigen bakje mee naar een restaurant voor je restjes. Creëer een project om bewustzijn te creëren over biodiversiteit. Doe mee aan een race voor een goed doel op milieugebied en vertel het aan al je vrienden. Vlieg dit jaar minder. Kies voor de doe-het-zelf-bulkafdeling in plaats van verpakte producten te kopen. Schrijf naar de bedrijven waar u koopt en vraag hen om biologisch afbreekbare verpakkingen te gebruiken in plaats van plastic, of helemaal geen verpakkingen.. Draai het water uit als u uw benen scheert of uw handen inzeept.
Wat je ook doet, doe iets. Het is geen suggestie, maar een verantwoordelijkheid.
Nodig Katie en Henley uit om te komen spreken in uw stad, op uw school, op uw werk, in uw winkel, enz.. Ze willen graag hun verhaal en boodschap met u delen! Contact: www.katievisco.com en Instagram @katievisco En @henley.phillips.
•••
Katie Visco is de ontvanger van onze Bob Swanson Memorial Exploration Grant 2019. Deze subsidie is in het leven geroepen door de eigenaren en het personeel van Big Agnes ter ere van onze avontuurlijke en wereldse collega Bob Swanson die in 2016 overleed. Voor meer informatie over de komende aanmeldperiode, bezoek De Bob Swanson Memorial Exploration Grant pagina op onze website.
English (EUR) | EN 
