Zes maanden geleden brachten mijn ouders mij naar het vliegveld in Washington DC. Mijn fiets was uit elkaar gehaald in een grote kartonnen doos, mijn rugzak en sporttas gevuld met kampeeruitrusting, en ik had een enkeltje naar Mongolië.
Ik bedacht het idee terwijl ik op een oorlogsschip midden in de Stille Oceaan zat. Ik had bijna zes jaar in de Amerikaanse marine doorgebracht en wist dat ik na het voltooien van mijn dienstplicht iets anders wilde doen, dus dit is wat ik bedacht. Ik fietste van Mongolië naar Spanje, kampeerde overal waar ik kon en ontdekte culturen en plekken die voor de meeste Amerikanen onbekend zijn.. Terwijl ik bezig was met de planning en het voorbereiden van de uitrusting voor de reis, kwam ik erachter dat ik wwww.bigagnes.com met een bikepacking-specifieke tent in mijn online winkelwagentje, maar voordat ik afrekende, zag ik iets dat zei: "Aanvragen voor de Bob Swanson Memorial Grant 2023 worden nu geaccepteerd". Ik klikte erop, deed wat onderzoek, solliciteerde en besloot dat ik zou wachten met het kopen van die tent. Een paar maanden later kreeg ik een e-mail waarin stond dat ik was geselecteerd.
De eerste twee maanden van de reis heb ik doorgebracht met het doorkruisen van Mongolië, door het Altai-gebergte in het uiterste westen, de uitgestrekte, eindeloze steppe in centraal Mongolië en door de Gobi-woestijn in het zuiden.. Paarden, yaks en kamelen hielden mij gezelschap op de weg, evenals het hartelijke en vriendelijke Mongoolse volk.
(Altajgebergte, Mongolië)
Vanwege geopolitieke gevoeligheden was het niet in mijn belang om door Rusland of Xinjiang, China te rijden, dus vloog ik van Mongolië naar Kazachstan. Na een paar dagen rijden over de goed geplaveide wegen van de vlakke steppe van Zuid-Kazachstan kwamen de adembenemende bergen van Kirgizië in zicht. Ik plande mijn reis om hier op tijd aan te komen voor de Silk Road Mountain Race, een 1880 km lange, niet-ondersteunde bikepackingrace door de bergen van Kirgizië. Het waren twee weken van ruig, non-stop fietsen (vaak de hele nacht door) in een aantal van de meest spectaculaire landschappen op de planeet.
(Vlammende kliffen, Gobiwoestijn, Mongolië)
Na een hele week rust om te herstellen van de race (en om mijn fiets te repareren) stak ik de op één na hoogste grensovergang ter wereld over, op 13.000 voet, en bereikte het Pamir-gebergte in Tadzjikistan.. Vanaf daar ging de weg alleen maar omhoog, tot een hoogte van ruim 4600 meter, wat zorgde voor een heel langzaam rijgedrag. Hoe uitdagend het ook was, door elke paar minuten even te stoppen om op adem te komen, kreeg ik meer tijd om te genieten van de epische berglandschappen. Vanaf daar doorkruiste ik het Zorkhul-natuurreservaat en daalde af naar de Wakhan-corridor, waarbij ik 400 mijl langs de grens met Afghanistan reed. Bomen van oranje en goud vulden een landschap dat ik alleen kan vergelijken met de Himalaya in Nepal. De herfstoogst was in volle gang, de lokale bevolking gaf me perfect rijpe appels, granaatappels en kaki's terwijl ik langs fietste, en ik kauwde gracieus op de eerste verse producten die ik in maanden had geproefd.
(Kok-Ayrikpas, Kirgizië)
Nadat ik nog een laatste bergketen in Tadzjikistan had overgestoken, het Fann-gebergte, kwam ik in Oezbekistan aan. Oude steden langs de Zijderoute en heerlijke lokale gerechten waren een welkome afwisseling na vier maanden van zwaar fietsen en overleven op een dieet dat voornamelijk bestond uit instantnoedels en brood. Met mijn opgeladen batterijen vertrok ik om de Kyzylkum-woestijn over te steken, en ik hield het bijna 3 dagen vol zonder met iemand te praten. Toen de winter naderde, fietste ik naar de voormalige oevers van de Aralzee, de plek waar een van de ergste ecologische rampen in de menselijke geschiedenis plaatsvond, en als voormalig zeeman bracht ik daar mijn respect op het scheepskerkhof.. Na nog eens honderden kilometers over woestijnwegen door plaatsen met namen als Karakalpakstan en Mangystau bereikte ik de heilige ondergrondse moskee van Beket-Ata, waar moslimpelgrims mij verwelkomden met een diner van paardenvlees en kamelenmelk, en 's ochtends een ontbijt van kamelenvlees en paardenmelk.. Een korte stop bij de “Monumentenvallei van Kazachstan”, Bozzhira, en voor ik het wist, stond ik aan de oevers van de Kaspische Zee.
(Samarkand, Oezbekistan)
Omdat de landgrens van Azerbeidzjan gesloten was, kon ik niet zoals ik had gehoopt de veerboot over de Kaspische Zee nemen. Daarom veranderde ik mijn plannen opnieuw en nam ik een vlucht naar de Verenigde Arabische Emiraten.. Ik ben momenteel op het schiereiland Musandam, in Oman, een plek die bekend staat als het ‘Noorwegen van het Midden-Oosten’". Dankbaar voor Big Agnes voor het uitrusten met eersteklas uitrusting die mij droog heeft gehouden tijdens de Mongoolse regenbuien en warm in de bergen van Tadzjikistan. Behalve dat ze me van tevoren al hebben aangesloten, terwijl ze onderweg zijn, senT een pakketje in Kazachstan nadat de klep van mijn slaapmat het begaf, en daarna nog een pakketje in Tadzjikistan toen mijn tentstok het begafS brak. Het leven op de fiets is tot nu toe gevuld met talloze hoogtepunten en dieptepunten, maar met nog ongeveer 8.000 mijl om Spanje te bereiken één ding is zeker: wat de weg voor mij ook brengt, ik weet Big Agnes hijS mij bedekt.
English (EUR) | EN 
