English (EUR) | EN 
Zes maanden geleden zetten mijn ouders me af op het vliegveld in Washington DC. Mijn fiets was gedemonteerd in een grote kartonnen doos, mijn rugzak en sporttas gevuld met kampeerspullen, en ik had een enkeltje naar Mongolië.
Ik bedacht het idee terwijl ik op een oorlogsschip midden in de Stille Oceaan was. Ik had bijna zes jaar in de Amerikaanse marine gediend en wist dat ik iets anders wilde doen na het voltooien van mijn dienstplicht, dus dit is wat ik bedacht. Met mijn fiets van Mongolië naar Spanje rijden, overal kamperen waar ik kon, culturen en plaatsen verkennen die voor de meeste Amerikanen onbekend zijn. Tijdens het plannen/voorbereiden van de uitrusting voor de reis bevond ik me op wwww.bigagnes.com met een specifieke tent voor bikepacking in mijn online winkelwagentje, maar voordat ik afrekende zag ik iets dat zei "Nu aanvragen accepteren voor de 2023 Bob Swanson Memorial Grant". Ik klikte erop, deed wat onderzoek, solliciteerde, en besloot te wachten met het kopen van die tent.Een paar maanden later kreeg ik een e-mail waarin stond dat ik was geselecteerd.
Ik bracht de eerste twee maanden van de reis door met het doorkruisen van Mongolië - rijdend door de Altai-bergen in het verre westen, de uitgestrekte eindeloze steppe in centraal Mongolië, en door de Gobi-woestijn naar het zuiden. Paarden, jakken en kamelen hielden me gezelschap op de weg, net als de warmhartige vriendelijke Mongoolse mensen.
(Altai-bergen, Mongolië)
Vanwege geopolitieke gevoeligheden was het niet in mijn beste belang om door Rusland of Xinjiang, China te rijden, dus vloog ik van Mongolië naar Kazachstan. Na een paar dagen rijden over de goed geasfalteerde wegen van de vlakke steppe in het zuiden van Kazachstan, kwamen de adembenemende bergen van Kirgizië in zicht. Ik plande mijn reis zo dat ik hier op tijd zou aankomen voor de Silk Road Mountain Race, een 1880 km lange unsupported bikepacking race door de bergen van Kirgizië.Het waren twee weken van ruig, non-stop fietsen (vaak door de nacht) in enkele van de meest spectaculaire landschappen op de planeet.
(Flaming Cliffs, Gobi-woestijn, Mongolië)
Na een hele week rust om te herstellen van de race (en om mijn fiets te repareren) stak ik de op één na hoogste grensovergang ter wereld over, op 13.000 voet, en ging de Pamir-bergen van Tadzjikistan binnen. De weg ging vanaf daar alleen maar omhoog, met een piek van meer dan 15.300 voet, wat zorgde voor zeer langzaam fietsen. Hoe uitdagend het ook was, elke paar minuten stoppen om op adem te komen gaf me gewoon meer tijd om te genieten van de epische berglandschappen. Vanaf daar stak ik het Zorkhul Natuurreservaat over en daalde af in de Wakhan Corridor, waarbij ik 400 mijl langs de grens met Afghanistan reed. Bomen van oranje en goud vulden een landschap dat ik alleen kan vergelijken met de Himalaya in Nepal.De herfst oogst was in volle gang, de lokale bevolking gaf me perfect rijpe appels, granaatappels en kaki's terwijl ik voorbij fietste, en ik knabbelde dankbaar aan de eerste verse producten die ik in maanden had geproefd.
(Kok-Ayrik Pas, Kirgizië)
Na het oversteken van een laatste bergketen in Tadzjikistan, de Fann-bergen, kwam ik Oezbekistan binnen. Oude Zijderoute-steden en heerlijke lokale gerechten waren een welkome verandering na vier maanden ruig fietsen en overleven op een dieet dat voornamelijk bestond uit instant noedels en brood. Met mijn batterijen opgeladen zette ik koers om de Kyzylkum-woestijn over te steken, waarbij ik bijna 3 dagen ging zonder met een andere persoon te spreken. Toen de winter naderde, fietste ik naar de voormalige oevers van de Aralzee, de locatie van een van de ergste ecologische rampen in de menselijke geschiedenis, en als voormalig zeeman betuigde ik mijn respect bij de scheepsbegraafplaats daar.Enkele honderden mijlen meer van woestijnwegen door plaatsen met namen als Karakalpakstan en Mangystau, en ik bereikte de heilige ondergrondse moskee van Beket-Ata, waar moslimpelgrims me verwelkomden met een diner van paardenvlees en kamelenmelk, en 's ochtends een ontbijt van kamelenvlees en paardenmelk. Een korte stop bij de "Monument Valley van Kazachstan", Bozzhira, en voor ik het wist was ik aan de oevers van de Kaspische Zee.
(Samarkand, Oezbekistan)
Met de landgrens van Azerbeidzjan gesloten kon ik niet zoals gehoopt een veerboot over de Kaspische Zee nemen, dus veranderde ik opnieuw van plan en nam een vlucht naar de Verenigde Arabische Emiraten. Ik ben momenteel op het Musandam-schiereiland, in Oman, een plek die bekend staat als de "Noorwegen van het Midden-Oosten".Dankbaar voor
