We kwamen warm aan in ons drukke seizoen bij Big Agnes. We zijn een druk bedrijfje en van mei tot april komen we zelden boven water! Het eigenaarsteam riep een bedrijfsbrede vergadering bijeen: Big Agnes, Honey Stinger en BAP – er zijn ongeveer 100 van ons die de drie merken vormen. We verzamelden ons en wachtten, en toen werd ons verteld dat we met drie bedrijven – 24 secties, maar één team – een estafette zouden gaan doen over de Continental Divide Trail..
De CDT beslaat ongeveer 3.100 mijl van Mexico tot Canada. De grote staat Colorado bezit er ongeveer 740 van, en midden in ons drukste seizoen kregen we de kans om te rijden, wandelen, backpacken of paardrijden in de grote Rocky Mountains van New Mexico tot Wyoming.. Zo ontstond de #bordertobackyard estafette. Binnen een zeer kort tijdsbestek werd de logistiek van een episch project vastgelegd en afgerond. Er werden vergunningen verkregen, er werd materiaal gekocht, er werden kaarten gedrukt en er werden 24 secties van drie tot zes werknemers ontwikkeld, goedgekeurd en gedetailleerd.. Het gebeurde.
Geluksgetal 5.
We hadden inspraak in onze secties. We kregen beschrijvingen en uitsplitsingen van al deze zaken. We hadden keuzes over waar we wilden zijn en wanneer. We hadden inspraak in wat we dachten dat we wel en niet konden. We kunnen veel dingen kiezen, maar niet alles. We konden onze sectiegenoten niet zelf kiezen. De teams die samen noordwaarts zouden trekken, de stok van de een aan de ander zouden doorgeven, en zo op weg zouden gaan naar huis. Die teams – die zijn voor ons uitgekozen.
Het 5e deel van de estafette was mijn eerste keus. Het was een fietstocht die over en door de bergen liep, van Lujan Creek tot aan de top van Monarch Pass. Alles hieraan wekte mijn interesse. Ik ben een redelijk ervaren fietser, niet nieuw in bikepacking en relatief sterk. Ik had alle spullen bij me en ik wist redelijk zeker waar ik me voor inschreef. Ik was klaar voor een rit door de grote Rocky Mountains op de CDT. Het zou prachtig worden. En het was. Werkelijk prachtig!
Ik was het met vijf mannen. Met drie van hen heb ik samengewerkt, twee van hen heb ik nog niet ontmoet. We zijn met z'n zessen in totaal op Sectie #5. Huh. Ik en vijf jongens. Ik heb gewerkt bij Big Agnes al meer dan acht jaar. Voor het grootste deel kennen we elkaar allemaal. We zijn allemaal kantoorvrienden. De gemeenschappelijke ruimtes op het hoofdkantoor zijn op zijn minst vriendelijk. We maken grapjes, kletsen en genieten van elkaar. We zoeken elkaar niet per se op om samen dagenlang in de bergen door te brengen, op elkaar te vertrouwen en voor elkaar te zorgen.. Tenminste, dat deden we vroeger niet.. Wij zes. Ik en zij. Onze werkvrienden kwamen binnen met al onze coole spullen en alles wat we nodig hadden om vijf dagen samen van punt A naar punt B te reizen.
Onze eerste nacht op het kamp hebben we besteed aan het voorbereiden en bewerken, het doorspitten van al onze spullen en het op een andere manier leren kennen van elkaar. Beter. De volgende ochtend werden we wakker, maakten we ons klaar en fietsten we weg van het kamp en weg van nacht nummer één.. We reden een aantal mijlen, en toen liepen we. De verandering in momentum die ons werd opgelegd, was te wijten aan het terrein, de overdreven hellingen of de onaangename combinatie van beide. Rijden, lopen, herhalen. Het werd een vertrouwd patroon dat al snel veranderde in het voornamelijk wandelen op onze fietsen in plaats van fietsen – wat al snel de manier werd waarop we door een groot deel van ons aangewezen gebied zouden blijven bewegen.
Er is nooit een gesprek geweest, er is nooit een overeenkomst gesloten. Wij zes hebben nooit expliciet besloten om als één geheel te gaan. Om altijd binnen gehoorsafstand van elkaar te zijn. Om je te verbinden aan het wachten op degene die op dat moment net iets meer tijd nodig had. Dat was echter hoe we door onze mijlen en onze dagen heen kwamen. Samen een team – wij zes.
Ze zeggen dat er kracht in getallen zit. Dat leek zeker te gelden voor sectie #5. Het wilde ons ongedaan maken. Het wilde de overhand op ons krijgen, het wilde groter zijn dan wij. Dat had gekund, denk ik, als we het hadden laten gebeuren.. De CDT; de ruggengraat die over de Rocky Mountains loopt, is agressief en onverbiddelijk. Ze neemt geen gevangenen. Ze is even mooi, betoverend en uitdagend als ze onvriendelijk en onvergeeflijk is. Maar goed, wij waren sectie #5.
Het was een zeldzame en gekoesterde kans die ons op onverharde wegen aantrof. De rotsen die het landschap monopoliseerden, de rotsen waar we onszelf en onze volgeladen fietsen overheen moesten voortbewegen, waren soms zo groot dat het duwen van onze fiets een zinloze zaak werd en onszelf omhoog tillen en over de volgende heen tillen het enige middel was om een doel te bereiken – alleen was er geen einde.
We zijn nooit lager dan 10.000 voet geweest. en vaak boven de 12.000 voet. Het gemiddelde cijfer van onze sectie bleef ergens rond de 10 procent hangen. We struikelden voortdurend en stootten voortdurend onze schenen tegen de pedalen. Elke avond kwamen we uitgeput op het kamp aan. Het bleek een verloren strijd om dagelijks voldoende calorieën binnen te krijgen, en we waren altijd in een race tegen het weer. We crashten, onze lichamen deden pijn, onze voeten deden pijn, en de insecten – ze beten. We hebben ons deel aan oorlogswonden gehad, het resultaat van de oorlog met dat episch mooie pad. Ze neemt geen gevangenen. Ze had ons mee kunnen nemen, als we haar dat hadden laten doen.. We waren fysiek en mentaal kwetsbaar en hadden net de kracht en behendigheid verloren die we ooit op onze fietsen hadden..
Er gebeurt echter iets heel krachtigs wanneer de diepte van uw kwetsbaarheid op de een of andere manier overeenkomt met het niveau van vertrouwen dat uw team in elkaar heeft ontwikkeld.. Het laat je alle gevoelens voelen: de frustratie, de nederlaag en de absolute ruwheid van de opstapeling van de dagen. Het stelt jullie ook in staat elkaar af te stoffen, elkaars zielenvoedsel te worden, elkaars kracht. Omdat we zo bereidwillig waren, omdat het zo gemakkelijk was, omdat we het niet echt bij elkaar hoefden te zoeken – we konden onszelf, ons team en dat pad met een andere blik bekijken. Onze kilometers samen waren vrij van enig oordeel, en onze momenten van frustratie waren nooit te wijten aan elkaar – we waren veel te druk bezig met onze grappen en one-liners daarvoor. De energie die we deelden was luchtig genoeg om ons drijvende te houden – om ons te dragen – van begin tot eind.
Ondanks de vastberadenheid, ondanks de interne gevechten die we allemaal voerden, ondanks alle uitdagingen die op ons pad lagen van bergtop naar bergtop, werd een groep losse werkmaatjes in slechts een paar dagen op dat pad – in die bergen – een behoorlijk hechte groep vrienden..
–Kellie Nelson – Resident Badass, en Big Agnes Verkoopvertegenwoordiger
Hartelijk dank aan Kellie, Rob Peterson En Devon Balet voor de bovenstaande foto's.
In 2017, Big Agnes hebben 75 mijl van de Continental Divide Trail nabij Steamboat Springs geadopteerd als onderdeel van onze steun aan de Continental Divide Trail Coalitie. Als adoptant hebben we ermee ingestemd om ons steentje bij te dragen aan het onderhoud van het aangewezen deel van het pad, het pad te markeren waar nodig, het vrij te houden van afval en goede beheerders van het pad te zijn wanneer we er recreatief op zouden gaan spelen.. Wat blijkt, is dat het vrij vaak voorkomt. Om onze adoptie, het 40-jarig jubileum van de CDT en het 50-jarig jubileum van de National Scenic Trails Act te vieren, besloten we deze zomer het hele Colorado-gedeelte van de route te bewandelen. Ja. 1190 kilometer! 44.000 meter hoogteverschil op en neer. De top van Grays bereikt een hoogte van 14.000 voet. Volg onze voortgang!
English (EUR) | EN 
