#BorderToBackyard's Verbinden op Fietsen

We kwamen in volle vaart aan op ons drukke seizoen bij Big Agnes. We zijn een druk klein bedrijf en van mei tot april kunnen we zelden op adem komen! Het eigendomsteam riep een vergadering voor alle bedrijven bijeen: Big Agnes, Honey Stinger en BAP – er zijn ongeveer 100 van ons die de drie merken vormen. We verzamelden ons en wachtten, en toen werd ons verteld dat we als drie bedrijven – 24 secties, maar één team, een estafette van de Continental Divide Trail zouden voltooien.

De CDT beslaat zo'n 3.100 mijl van Mexico tot Canada. De geweldige staat Colorado bezit er ongeveer 740 van, en midden in ons drukste seizoen kregen we de kans om te rijden, wandelen, backpacken of paardrijden door de geweldige Rocky Mountains van New Mexico naar Wyoming. Zo werd de #bordertobackyard estafette geboren. Binnen een zeer kort tijdsbestek werden de logistiek van één episch project afgestemd en afgerond.Vergunningen werden verkregen, uitrusting werd aangeschaft, kaarten werden gedrukt, en 24 secties van drie tot zes medewerkers elk werden ontwikkeld, goedgekeurd en gedetailleerd. Het was aan het gebeuren.

Geluksgetal 5.

We hadden inspraak in onze secties. We kregen beschrijvingen en uitsplitsingen van allemaal. We hadden keuzes over waar we wilden zijn en wanneer. We hadden inspraak in wat we dachten dat we wel en niet aankonden. We konden veel dingen kiezen, maar niet alles. We mochten onze sectiegenoten niet kiezen. De teams die samen noordwaarts zouden trekken, het stokje van de een naar de ander doorgevend, op weg naar huis. Die teams–die werden voor ons gekozen.

De 5e sectie van de estafette was mijn topkeuze. Het was een bikepacking sectie die over en door de bergen liep van Lujan Creek naar de top van Monarch Pass. Alles hieraan wekte mijn interesse. Ik ben een redelijk ervaren fietser, niet nieuw in bikepacking, en relatief sterk.Ik had alle uitrusting, en ik was redelijk zeker dat ik wist waar ik me voor inschreef. Ik was klaar voor een rit door de prachtige Rocky Mountains op de CDT. Het zou prachtig worden. En dat was het. Absoluut prachtig!

Het was ik en vijf jongens. Drie van hen werkten met mij samen, twee van hen moest ik nog ontmoeten. Zes van ons in totaal op Sectie #5. Huh. Ik en vijf jongens. Ik werk al meer dan acht jaar bij Big Agnes . Over het algemeen kennen we elkaar allemaal. We zijn allemaal kantoorvrienden. De gemeenschappelijke ruimtes op het Hoofdkantoor zijn op zijn minst vriendelijk. We maken grapjes en kletsen en genieten van elkaars gezelschap. We zoeken elkaar niet per se op om dagen achtereen in de bergen door te brengen, op elkaar te vertrouwen, voor elkaar te zorgen. Tenminste, dat deden we vroeger niet. Wij zessen. Ik en zij. Werkvrienden gingen op pad met al onze coole uitrusting en alles wat we nodig hadden om vijf dagen met elkaar door te brengen van punt A naar punt B.

Onze eerste nacht op het kamp werd besteed aan voorbereiden en bewerken, door al onze spullen graven en elkaar op een andere manier leren kennen. Beter. De volgende ochtend werden we wakker, maakten we ons klaar en reden we met onze fietsen weg van het kamp en weg van nacht nummer één. We reden een aantal mijlen, en toen liepen we. De verandering in momentum die ons werd opgedrongen was te wijten aan het terrein, de overdreven hellingen of de onsmakelijke combinatie van beide. Rijden, lopen, herhalen. Het werd een bekend patroon dat snel oploste in voornamelijk meer wandelen met onze fietsen dan erop rijden - wat snel werd hoe we zouden blijven bewegen door zoveel van ons aangewezen gedeelte.

Er werd nooit een gesprek gevoerd, er werd nooit een overeenkomst gesloten. De zes van ons besloten nooit openlijk om samen als een eenheid te bewegen. Om consequent binnen gehoorsafstand van elkaar te zijn. Om toe te zeggen te wachten op wie op dat moment net iets meer tijd nodig had.Dat echter, was hoe we onze mijlen en onze dagen doorkwamen. Samen een team - wij zessen.

Ze zeggen dat er kracht zit in aantallen. Dat leek zeker waar te zijn voor Sectie #5. Het wilde ons ongedaan maken. Het wilde ons te slim af zijn, het wilde groter zijn dan wij. Het had dat kunnen doen, veronderstel ik, als we het hadden toegelaten. De CDT; de ruggengraat die bovenop de Rocky Mountains loopt, is agressief en onverbiddelijk. Ze neemt geen gevangenen. Ze is even mooi, betoverend en provocerend als ze onvriendelijk en meedogenloos is. Maar aan de andere kant, wij waren sectie #5.

Het was een zeldzame en gekoesterde kans die ons op het vuil vond. De rotsen die het landschap monopoliseerden, de rotsen waar we onszelf en onze volledig beladen fietsen overheen moesten duwen, waren soms zo groot dat het duwen van onze fiets zinloos werd en onszelf optillen en over en op de volgende de enige manier was om een einde te maken - alleen was er geen einde.

We waren nooit onder de 10.000 voet.en vaak boven de 12.000 ft. De gemiddelde hellingsgraad van ons traject bleef ergens rond de 10 procent hangen. We struikelden constant en stootten voortdurend onze schenen tegen onze pedalen. We kwamen elke avond uitgeput aan in het kamp. Genoeg calorieën binnenkrijgen bleek dagelijks een verloren strijd, en we raceten altijd tegen het weer. We vielen, onze lichamen deden pijn, onze voeten deden pijn, en de insecten–ze beten. We hadden onze portie strijdwonden, het resultaat van in oorlog zijn met dat episch mooie pad. Ze neemt geen gevangenen. Ze had ons kunnen nemen–als we haar hadden laten doen. We waren fysiek en mentaal kwetsbaar en pas ontdaan van de kracht en behendigheid die we ooit op onze fietsen claimden.

Iets behoorlijk krachtigs gebeurt er echter wanneer de diepte van je kwetsbaarheid op de een of andere manier parallel loopt met het niveau van vertrouwen dat je team in elkaar heeft ontwikkeld. Het stelt je in staat om alle gevoelens te voelen: de frustratie, de nederlaag en de absolute rauwheid van de opeenstapeling van de dagen.Het stelt je ook in staat om elkaar af te stoffen, om elkaars zielvoedsel te worden, elkaars kracht. Omdat we zo bereidwillig waren, omdat het zo gemakkelijk was, omdat we het niet echt in elkaar hoefden te zoeken – konden we onszelf, ons team en dat pad met een andere blik zien. Onze kilometers samen waren vrij van alle oordelen, en onze momenten van frustratie waren nooit door elkaar – we waren veel te druk met onze grappen en oneliners daarvoor. De energie die we deelden was luchtig genoeg om ons drijvend te houden – om ons te dragen – van begin tot eind.

Ondanks de grimmigheid, ondanks de interne gevechten die we allemaal voerden, ondanks alle uitdagingen die op ons pad lagen van bergtop tot bergtop, werd een groepje informele werkmaatjes in slechts een paar dagen op dat pad – in die bergen – een hechte groep vrienden.

–Kellie Nelson – Resident Badass, en Big Agnes Verkoopvertegenwoordiger

Grote dank aan Kellie, Rob Peterson en Devon Balet voor de bovenstaande foto's.

In 2017, Big Agnes adopteerde 75 mijl van de Continental Divide Trail nabij Steamboat Springs als onderdeel van onze steun aan de Continental Divide Trail Coalition. Als adoptant hebben we afgesproken om ons deel te doen om het aangewezen deel van het pad te onderhouden, het pad indien nodig te markeren, het vrij van afval te houden en goede beheerders van het pad te zijn wanneer we ons erop recreëren. Wat blijkt, is vrij vaak. Dus om onze adoptie te vieren, de 40e verjaardag van de CDT en de 50e verjaardag van de National Scenic Trails Act, hebben we besloten om deze zomer het hele Colorado-gedeelte van het pad te wandelen. Ja. 740 mijl! 146k verticale voeten omhoog en omlaag. Met een piek van 14k voet op de top van Grays. Volg onze voortgang!