Vanuit een tent naar de sterren staren of boeken lezen vanuit comfortabele stoelen op een camping behoort niet tot de dagelijkse routines van de meeste stellen.. Herinneringen als deze kunnen een relatie verbinden en de monotonie doorbreken. De dwaasheid van het samen opzetten van een tent en dan het nachtelijke gegiechel (en de frustratie?) dat ontstaat als onvermijdelijk één persoon probeert twee enkele slaapzakken samen omdat de ene persoon het koud heeft en niet kan slapen en de warmte van de ander nodig heeft om de nacht door te komen. Uiteindelijk slaapt niemand goed, en jullie worden de volgende dag allebei een beetje onrustig wakker..
Mijn partner Gretchen en ik houden allebei van kamperen, individueel, en we hebben geleerd om er samen van te houden. Na twee mislukte pogingen is het ons deze laatste reis eindelijk gelukt. Onze eerste kampeertrip was in februari naar de Sonorawoestijn. We gingen naar beneden voor een 24-uurs mountainbikerace. Ik ben een professionele wielrenner en zij is een professionele fotograaf. We wonen beiden op de noordelijke breedtegraden en verwachtten dat we in de woestijn met zonneschijn en warmte zouden worden verwelkomd. In plaats daarvan werden we begroet met een grijze lucht, modder, sneeuw die zich in de schaduwen verborg en temperaturen die rond het vriespunt schommelden toen de zon onderging.. Toen we het weekend in gingen, wisten we dat niemand veel zou slapen, als de races goed zouden verlopen. Dat gezegd hebbende, wisten we allebei dat we, wanneer mogelijk, een powernap moesten doen.
Gretchen werd ervan beschuldigd mij en mijn racepartner, Laura King, te hebben gefilmd. Op de een of andere manier hadden we midden in de nacht allebei een uur samen en we kozen ervoor om die tijd samen door te brengen met proberen te slapen. Ik heb toevallig maar één been. Ik verloor mijn linkerbeen vele jaren geleden bij een vreselijk auto-ongeluk. Ik gebruik een prothesebeen om me te verplaatsen en ik heb een speciale prothese om op mijn fiets te rijden. Terwijl Gretchen en ik probeerden naast elkaar te slapen, werd mijn eenzame rechtervoet koud. Omdat ik geen twee voeten heb om tegen elkaar te wrijven voor de warmte, heeft arme rechtse het heel moeilijk om warm te worden. Ik zag mijn warme, knusse partner naast me liggen doezelen... dus wat deed ik? Ik wurmde me naar haar toe, ritste mijn tas open, ritste de hare open en probeerde in haar tas te kruipen terwijl ik mijn rechtervoet tussen haar voeten schoof.. Gretchen is gracieus met haar emotionele en fysieke warmte. Toch heeft geen van ons beiden goed geslapen. Ik voelde me schuldig.
Onze tweede kampeertrip was in mei naar Zuid-Californië op een camping op Mt.. Figueroa voor de eerste avond van een 400 mijl lange bikepacking rally. Opnieuw reed ik en zij fotografeerde. Ik pakte een lichtgewicht deken in met een klein grondmatje dat in mijn fietstassen paste, terwijl Gretchen een goede warme slaapzak en mat had die ze in haar raceauto bewaarde. Opnieuw lagen de temperaturen ruim onder het seizoensgemiddelde voor het gebied. Ik hoorde dat bijna elke rijder niet goed voorbereid was op de omstandigheden. Terwijl Gretchen en ik ons in onze respectievelijke slaapplaatsen nestelden, was het duidelijk dat zij het lekker warm had en ik het koud had.. Opnieuw deelde ze gracieus haar warmte en liet me mijn weg in haar slaapzak vinden en mijn enige voet naast de hare zetten voor wat, zoals we wisten, een middelmatige nachtrust zou worden.. Terwijl we probeerden koude tocht te weren en te voorkomen dat twee slaapmatten onvermijdelijk uit elkaar zouden drijven, droomden we hardop van een dubbele slaapzak en mat.
Het is alsof Big Agnes heeft naar onze wensen geluisterd en het perfecte slaapsysteem voor twee gecreëerd. Tijdens het weekend van 4 juli gingen Gretchen en ik, samen met onze hond, de bergen van West-Montana in om te gaan kamperen, in de hoop op leuke herinneringen en een goede nachtrust.. We maakten van alles een spel en lachten om elkaar en onszelf. Tussen het lachen door konden we het gezang van vogels horen, het gekwetter van zwarte eekhoorns en het ritselen van de bladeren in de wind.. We raceten tegen elkaar en zetten onze kampeerstoelen- wat in de praktijk nog gekker was. Probeer het eens. We hebben rustig samengewerkt bij het opzetten van de tent en keken ernaar uit om de dubbele slaapzak uit te proberen.
Omdat juli de maand is van de 'Disability Pride Month', vond ik het passend dat we op een toegankelijke camping mochten verblijven. Dat betekent dat het kampeerterrein vlakker was en grensde aan een bijgebouw. Dat klinkt voor de meesten misschien niet als veel, of is voor anderen misschien niet interessant.. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie leeft echter 15% van de wereldbevolking met een blijvende lichamelijke beperking.. Dat is een enorm aantal mensen en ik ben er maar één van. Het is belangrijk dat mensen met alle mogelijke capaciteiten weten dat een handicap niets is om bang voor te zijn of je voor te schamen.. Bedrijven zoals Big Agnes erkennen dat het buiten de gebaande paden treden en uit de normale routines treden niet een voorrecht is dat alleen voor sommigen is weggelegd. Big Agnes gelooft erin om iedereen te voorzien van de uitrusting die nodig is om comfortabel te kamperen, de natuur te verkennen en plezier te hebben."
Heb je gehoord van de Interagency Access Pass, ook wel bekend als de America the Beautiful Pass? Deze is online verkrijgbaar. hier van de National Parks Service. Aanvragen kunnen ook persoonlijk worden ingediend bij nationale parken en sommige recreatiegebieden. TDe pas geeft mensen met een lichamelijke beperking toegang tot federaal beschermde gebieden, waaronder nationale parken, nationale monumenten en andere beschermde gebieden, zoals kampeerterreinen, gratis of tegen gereduceerde kosten. De camping waar we verbleven bood bijvoorbeeld 50% korting per nacht. Elke dollar telt als ik moet betalen voor het onderhoud of de vervanging van mijn prothesebeen. De gehandicaptengemeenschap is de grootste minderheid ter wereld, en iedereen kan zich op elke leeftijd bij hen aansluiten.. Al te vaak wordt toegankelijkheid niet geprioriteerd door degenen die verandering kunnen bewerkstelligen. Als ik niet op de fiets zit, werk ik als fysiotherapeut en heb ik mijn leven gewijd aan het helpen van anderen om te genezen terwijl ze hun vaardigheden onderzoeken en herdefiniëren.. Om die reden denk ik dat het ook belangrijk is dat we de mensen met een beperking erkennen, evenals de bedrijven en instanties die ernaar streven om ons allemaal in staat te stellen.
Omdat we geprogrammeerd waren om een koude nacht te verwachten, legden we het regenscherm over de tent om onze warmte in de tent te houden. Toen de zon van de nazomer eindelijk onderging, kropen we gezellig tegen elkaar aan, zonder de gebruikelijke strijd van het bijeenrapen van grondmatten, het bijeenrapen van kussens, of het regelen van ritsen of extra materiaal.. Midden in de nacht werden we wakker, lekker warm, en wisten we dat we de regenhoes eraf konden halen om naar de sterren te kijken. We konden het buitendoek eraf halen zonder de tent helemaal te verlaten en werden beloond met een prachtige sterrennacht. Het was leuk om te zien hoe de hond door de nachthemel naar binnen keek tent bijna onzichtbaar dun gaasplafond. Elke hartslag in de tent was gezellig en comfortabel met voldoende ruimte om te bewegen, maar toch voelde je je verbonden.
De volgende ochtend werden we blij, uitgerust en enthousiast om buiten te spelen wakker..
Site om een Interagency Access Pass te verkrijgen https://www.nps.gov/planyourvisit/pickup-pass-locations.htm
Meg Fisher is een doctor in de fysiotherapie, 2x Paralympische atleet (met vier medailles op de Spelen) en 11x wereldkampioen wielrennen. Meg blijft professioneel fietsen, voornamelijk duursportevenementen op gravel en mountainbike, en is een pionier in het opnemen van paracyclingcategorieën in veel van deze races.. Ze runt ook haar eigen fysiotherapiepraktijk in Missoula, Montana. Ze houdt ervan om buiten op de paden te spelen met haar hond Pax. Je kunt haar vinden op Instagram @megfisher
Gretchen Powers is een ervaren filmmaker en fotograaf die met haar camera de wereld rondreist. Ze is gespecialiseerd in verhalen vertellen over het leven in de buitenlucht, waarbij ze zich richt op de menselijke ervaring. Gretchen blijft geïnspireerd door de wilde plekken om haar heen en de manier waarop mensen ermee omgaan. Ze gedijt bij slecht weer, houdt van boeken en neemt altijd te veel snacks mee. Je kunt haar vinden op Instagram @gpowersfilm
English (EUR) | EN 
