English (EUR) | EN 
Naar de sterren staren vanuit een tent of boeken lezen vanuit comfortabele stoelen op een camping zijn geen onderdeel van de dagelijkse routine van de meeste stellen. Herinneringen zoals deze kunnen een relatie versterken en de sleur doorbreken. De gekkigheid van samen een tent opzetten en dan de late-nacht giechels (en frustratie?) die ontstaan wanneer onvermijdelijk iemand probeert twee enkele slaapzakken aan elkaar te ritsen omdat iemand het koud heeft, niet kan slapen, en de warmte van de ander nodig heeft om de nacht door te komen. Uiteindelijk slaapt niemand goed, en worden jullie de volgende dag allebei een beetje gerafeld wakker.
Mijn partner Gretchen en ik houden allebei individueel van kamperen en we hebben geleerd om er samen van te houden. Na twee mislukte pogingen, is het ons tijdens deze laatste trip eindelijk gelukt. Onze eerste kampeertrip was naar de Sonorawoestijn in februari. We gingen daarheen voor een 24-uurs mountainbikewedstrijd. Ik ben een professionele wielrenner en zij is een professionele fotograaf.We wonen allebei in de noordelijke breedtegraden en verwachtten met zonneschijn en warmte in de woestijn te worden verwelkomd. In plaats daarvan werden we begroet met grijze luchten, modder, sneeuw die zich in de schaduwen verstopte, en temperaturen die rond het vriespunt zweefden wanneer de zon onderging. Toen we het weekend ingingen, wisten we dat niemand veel slaap zou krijgen, als de races goed zouden verlopen. Dat gezegd hebbende, wisten we dat we allebei een dutje moesten doen wanneer dat mogelijk was.
Gretchen was belast met het filmen van mij en mijn racepartner, Laura King. Op de een of andere manier hadden we midden in de nacht een uur samen en we kozen ervoor om die tijd samen door te brengen in een poging te slapen. Ik heb toevallig maar één been. Ik verloor mijn linkerbeen vele jaren geleden bij een vreselijk auto-ongeluk. Ik gebruik een prothese om me te verplaatsen en ik heb een speciale prothese om op mijn fiets te rijden. Terwijl Gretchen en ik probeerden zij aan zij te slapen, werd mijn eenzame rechtervoet koud. Aangezien ik niet twee voeten heb om tegen elkaar te wrijven voor warmte, heeft arme rechter een hels karwei om warm te worden.Ik zag mijn warme, knusse partner naast me dutten... dus wat deed ik? Ik kroop langzaam naar haar toe, ritste mijn tas open, ritste de hare open en probeerde in haar tas te kruipen terwijl ik mijn rechtervoet tussen haar twee voeten schoof. Gretchen is gul met haar emotionele en fysieke warmte. Toch sliep geen van ons beiden goed. Ik voelde me schuldig.
Onze tweede kampeertrip was in mei naar Zuid-Californië op een camping op Mt. Figueroa voor de eerste nacht van een 400-mijl bikepacking rally. Weer was ik aan het fietsen en zij aan het fotograferen. Ik had een lichte quilt met een kleine grondmat ingepakt om in mijn fietstassen te passen, terwijl Gretchen een goede warme slaapzak en mat had die ze in haar racevoertuig bewaarde. Opnieuw waren de temperaturen ver onder het seizoensgemiddelde voor het gebied. Ik hoorde dat bijna elke rijder niet goed voorbereid was op de omstandigheden. Toen Gretchen en ik ons voor de nacht in onze respectieve slaapplekken nestelden, was het duidelijk dat zij het knus had en ik het koud. Nogmaals, deelde ze gracieus haar warmte en liet me mijn weg wurmen in haar slaapzak en mijn ene voet naast de hare leggen voor wat we wisten dat een middelmatige nacht van rust zou zijn. Terwijl we probeerden koude tocht te weren en twee slaapmatjes uit elkaar te houden, droomden we hardop van een dubbele slaapzak en mat.
Het is alsof
Aangezien juli de Disability Pride Month is, vond ik het passend dat we op een toegankelijke camping konden verblijven. Dat betekent dat het terrein van de camping vlakker was en naast een buitentoilet lag. Dat klinkt misschien niet als veel voor de meesten of kan voor anderen oninteressant zijn. Echter, volgens de Wereldgezondheidsorganisatie leeft 15% van de wereldbevolking met een permanente fysieke beperking. Dat is een enorm aantal mensen en ik ben er slechts één van; het is belangrijk voor mensen van alle capaciteiten om te weten dat een handicap niets is om bang voor te zijn of je voor te schamen. Bedrijven zoals
Heb je gehoord van de Interagency Access Pass - ook wel bekend als de America the Beautiful Pass? Het is online beschikbaar hier van de National Parks Service. Aanvragen kunnen ook persoonlijk worden voltooid in nationale parken en sommige recreatiegebieden. De Pass stelt mensen met fysieke beperkingen in staat om toegang te krijgen tot federaal beschermde gebieden, waaronder nationale parken, nationale monumenten en andere beschermde gebieden, zoals kampeerterreinen, gratis of tegen gereduceerde kosten. Bijvoorbeeld, de camping waar we verbleven was 50% korting per nacht. Elke dollar telt wanneer ik moet betalen om mijn prothetische been te onderhouden of te vervangen. De gemeenschap van mensen met een handicap is de grootste minderheid ter wereld, en iedereen kan er op elke leeftijd deel van gaan uitmaken. Al te vaak wordt toegankelijkheid niet geprioriteerd door degenen die de mogelijkheid hebben om verandering te creëren.Wanneer ik niet op de fiets zit, werk ik als Doctor in de Fysiotherapie en heb ik mijn leven gewijd aan het helpen van anderen om te genezen terwijl ze hun vaardigheden verkennen en herdefiniëren. Daarom vind ik het ook belangrijk dat we de mensen met beperkingen erkennen, evenals de bedrijven en instanties die zich inzetten om ons allemaal te ondersteunen.
Aangezien we waren voorbereid op een koude nacht, hebben we de regenvlieg over de tent gelegd om onze warmte binnen te houden. Toen de late zomerzon eindelijk onderging, nestelden we ons comfortabel samen zonder de gebruikelijke worsteling met grondmatten, kussens of het beheren van ritsen of extra materiaal. Midden in de nacht werden we comfortabel warm wakker en wisten we dat we de regenvlieg konden verwijderen om de sterren te zien. We konden de regenvlieg verwijderen zonder volledig de tent te verlaten en werden beloond met een prachtige sterrennacht.Het was leuk om de hond naar de nachtelijke hemel te zien kijken door het bijna onzichtbare dunne gaasplafond van de tent . Elke hartslag in de tent was gezellig en comfortabel met voldoende ruimte om rond te bewegen en toch verbonden te blijven voelen.
We werden de volgende ochtend wakker, blij, uitgerust en enthousiast om buiten te spelen.
Site om Interagency Access Pass te krijgen https://www.nps.gov/planyourvisit/pickup-pass-locations.htm
Meg Fisher is Doctor in Fysiotherapie, 2x Paralympiër (met vier medailles van de spelen) en 11x Wereldkampioen Wielrenner. Meg blijft professioneel fietsen, voornamelijk bij endurance gravel- en mountainbike-evenementen, terwijl ze pioniert in de opname van paracycling-categorieën bij veel van deze races. Ze runt ook haar eigen fysiotherapiekliniek in Missoula, Montana. Ze houdt ervan om buiten op de paden te spelen met haar hond Pax.Je kunt haar vinden op Instagram @megfisher
Gretchen Powers is een ervaren filmmaker en fotograaf die de wereld rondreist met haar camera. Ze is gespecialiseerd in het vertellen van verhalen over het buitenleven, met de nadruk op de menselijke ervaring. Gretchen blijft geïnspireerd door de wilde plekken om haar heen en de manier waarop mensen ermee omgaan. Ze gedijt in slecht weer, houdt van boeken en pakt altijd te veel snacks in. Je kunt haar vinden op Instagram @gpowersfilm
