Liefde in de Wildernis

“Toen ik in 2013 tijd begon door te brengen met Robin, nodigde ik hem uit voor zijn allereerste backpacktrip. Ik gaf subtiel aan dat als hij niet van de ervaring zou genieten, ik niet zeker wist of het tussen ons zou werken, en dat is gewoon de waarheid. Een wederzijdse liefde en respect voor de natuur is iets dat ik zeer waardeer in mijn vriendschappen en waar ik naar op zoek was in een partner. Gelukkig ontstond er tijdens onze eerste tocht een diepe verbinding tussen ons en de natuur. Aan het einde van de reis, en vanaf elke reis daarna, maakten we al plannen voor ons volgende avontuur.

In 2017 voltooiden we een thru-hike van de Appalachian Trail; wandelend van Georgia naar Maine.We hebben zes maanden besteed aan het ontdekken van meer over elkaar en dit ongelooflijke deel van de wereld, elke nacht slapend in onze tweepersoons Copper Spur en pratend over hoe we wilden dat het leven eruit zou zien “na de trail”.

Het leven na de trail bracht ons naar Steamboat Springs, Colorado – een prachtige seizoensgebonden skistad met het hele jaar door veel toegang tot de wildernis. Robin begon te werken voor Big Agnes, toevallig onze favoriete uitrustingsfabrikant, en bemand met een geweldige groep mensen die we al snel vrienden zouden noemen. Via Big Agnes werden we onderdeel van een gemeenschap die een passie deelde voor het behouden en beschermen van de natuur, terwijl ze in die gebieden recreëerden wanneer ze maar konden. Deze vrienden werden toen een essentieel onderdeel van wat onze “Grote Dag” zou worden.

Het was Robin's idee om op Schrikkeldag te trouwen.Hij hield van het idee dat het zo'n speciale dag is die maar eens in de vier jaar voorkomt. Voor degenen die zich afvragen, ja, we zullen onze trouwdag jaarlijks vieren – en het beste is dat we er een weekend van kunnen maken, in plaats van slechts één dag te vieren. Dit jaar plannen we een wandeling en op elke schrikkeldag geven we een soort feest om de extra 24 uur te vieren, en dat ding dat we deden op 29 februari 2020. Foto: Vervoersmiddelen voor de ceremonie waren onder andere ski's, splitboards, sneeuwschoenen en sneeuwscooters. Foto door: Sarah Feiges Photography. We hebben de bruiloft in drie korte weken gepland; spontaan, flexibel en minimalistisch, net als wij. We hebben altijd besproken om een eenvoudige bruiloft in de buitenlucht te houden en hielden van het 360 graden uitzicht op de top van Hahns Peak. De enige echte uitdaging zou de logistiek zijn.Trouwen op 10.000 voet op een met sneeuw bedekte berg vereiste de hulp van onze kleine groep vrienden met buitensportvaardigheden, ervaring en uitrusting. We vroegen onze vrienden met sneeuwscooters om ons de eerste twee mijl van de weg te slepen en vroegen onze vrienden met Search & Rescue-ervaring om extra bakens en communicatie via portofoons mee te nemen om ons veilig te houden.

Na het beoordelen van de sneeuwcondities en het coördineren van het carpoolen naar het begin van het pad, maakten we onze weg naar de top terwijl we kletsten met onze toegewijde vrienden die naar boven skieden, sneeuwschoenwandelden en met de sneeuwscooter gingen. We stopten onze trouwkleding in onze rugzakken - een paarse trouwjurk en boeket voor de bruid en voor de bruidegom een barong (traditionele Filipijnse trouwkleding) die Robins vader droeg op zijn eigen bruiloft.

Net onder de echte top van Hahns Peak, waar de felle februaristorm gedeeltelijk zou worden tegengehouden, regelden onze vrienden hun ski's, snowboards en skistokken om een geïmproviseerde gangpad en altaar te creëren waar onze ceremonie zou plaatsvinden. Wat betreft een ambtenaar vroegen we onze vriend Todd om een paar woorden voor te bereiden; hij was nog nooit op een bruiloft geweest, dus we dachten dat hij de beste persoon voor de taak zou zijn en hij overtrof onze verwachtingen. Het was een perfecte dag. Blauwe luchten en tijd doorgebracht met recreëren in de buitenlucht, lachen en huilen met goede vrienden, en daarna onze weg naar beneden de berg af maken, hoe we ook naar boven waren gekomen.

We wisten niet dat onze bruiloft het laatste evenement zou zijn dat veel van onze vrienden zouden bijwonen voordat een jaar van sociale afstand ons van ons gebruikelijke recreatieschema zou weerhouden. In quarantaine zitten als pasgetrouwden al die maanden voelde vergelijkbaar met het opnieuw leven in onze Copper Spur op de AT. De liefde die we in de wildernis hebben gevonden, heeft ons door bergen en dalen zowel geografisch als metaforisch gedragen. We zijn zo dankbaar dat we in een stad wonen waar we toegang hebben tot de natuur, waardoor we actief en geïnspireerd blijven voor de dag dat we onze vrienden kunnen ontmoeten voor een biertje na het skiën, of een bedrijfsuitje en potluck. We hebben geleerd dat extra tijd gekoesterd moet worden, en na een jaar met veel extra tijd voelen we ons gelukkiger dan ooit.”

Over de auteur: Becca Paguia studeerde in 2016 af aan UMBC en voltooide de AT in 2017 onder de trailnaam Mojito.Ze vervolgt haar opleiding in de verpleegkunde, terwijl ze haar liefde voor de natuur verkent door te backpacken, wandelen, paddleboarden, kamperen en bergopwaarts skiën.