Liefde in het achterland

“Toen ik in 2013 tijd met Robin begon door te brengen, nodigde ik hem uit voor zijn allereerste backpackreis. Ik heb zachtjes gesuggereerd dat als hij de ervaring niet leuk vond, ik er niet zeker van was of het zou werken, en dat is gewoon de waarheid.. Een wederzijdse liefde en respect voor de natuur is iets wat ik zeer waardeer in mijn vriendschappen en wat ik zocht in een partner. Gelukkig zorgde ons eerste uitje voor een diepe band tussen ons en de natuur. Aan het einde van de reis, en na elke reis daarna, maakten we al plannen voor ons volgende avontuur.

In 2017 hebben we een doortocht over de Appalachian Trail gemaakt; een wandeling van Georgia naar Maine. We hebben zes maanden lang meer over elkaar en dit ongelooflijke deel van de wereld ontdekt, elke nacht in onze tweepersoons Copper Spur geslapen en besproken hoe we wilden dat het leven eruit zou zien “na de trail”.

Het leven nadat de route ons naar Steamboat Springs, Colorado bracht – een prachtig seizoensgebonden skioord met het hele jaar door volop toegang tot het achterland. Robin begon te werken voor Big Agnes, toevallig onze favoriete fabrikant van uitrusting, en bemand met een ongelooflijke groep mensen die we al snel vrienden zouden noemen. Door Big Agnes we werden onderdeel van een gemeenschap die een passie deelde voor het behoud en de bescherming van de natuur, terwijl we op die plaatsen elke kans die ze kregen, recreëerden. Deze vrienden werden toen een essentieel onderdeel van wat onze “Grote Dag” zou worden.

Het was Robins idee om op schrikkeldag te trouwen. Hij hield van het idee dat het zo'n speciale dag was die maar eens in de vier jaar voorkomt. Voor degenen onder jullie die zich afvragen: ja, we gaan onze trouwdag jaarlijks vieren – en het mooiste is dat we er een weekend van kunnen maken, in plaats van slechts één dag.. Dit jaar plannen we een wandeling en op elke schrikkeldag geven we een soort feest om de extra 24 uur te vieren, en dat deden we op 29 februari^e, 2020.

We hebben de bruiloft in drie korte weken gepland; spontaan, flexibel en minimalistisch, net als wij. We hebben altijd gesproken over een eenvoudige bruiloft in de buitenlucht en waren dol op het 360 graden uitzicht dat we hadden vanaf de top van Hahns Peak. De enige echte uitdaging zou de logistiek zijn. Om te trouwen op 10.000 voet hoogte op een met sneeuw bedekte berg, hadden we de hulp nodig van onze kleine groep vrienden met vaardigheden, ervaring en uitrusting op het gebied van veiligheid in de buitenlucht. We vroegen onze vrienden met sneeuwscooters om ons de eerste twee mijl over de weg te slepen en vroegen onze vrienden met Zoeken & Reddingservaring om extra bakens en tweerichtingsradiocommunicatie mee te nemen om ons veilig te houden.

Nadat we de sneeuwcondities hadden beoordeeld en de carpool naar het beginpunt van het pad hadden gecoördineerd, gingen we naar de top terwijl we kletsten met onze toegewijde vrienden die naar de top waren gewandeld, met sneeuwschoenen waren gewandeld en met een sneeuwscooter waren gereden.. We stopten onze trouwjurk in onze rugzakken: een paarse trouwjurk en een boeket voor de bruid en voor de bruidegom, een barong (traditionele Filipijnse trouwjurk) die Robins vader droeg op zijn eigen bruiloft.

Net onder de echte top van Hahns Peak, waar de felle februariwind gedeeltelijk zou worden tegengehouden, hadden onze vrienden hun ski's, snowboards en skistokken klaargezet om een ​​geïmproviseerd gangpad en altaar te creëren waar onze ceremonie zou plaatsvinden.. Wat betreft de ambtenaar van de burgerlijke stand vroegen we onze vriend Todd om een ​​paar woorden voor te bereiden; hij was nog nooit op een bruiloft geweest, dus we dachten dat hij de beste persoon voor de taak zou zijn en hij overtrof onze verwachtingen.. Het was een perfecte dag. Blauwe luchten en tijd doorgebracht met ontspannen in de buitenlucht, lachend en huilend met goede vrienden, en vervolgens onze weg naar beneden de berg af, hoe we onszelf ook omhoog hebben gewerkt.

We wisten nog niet dat onze bruiloft het laatste evenement zou zijn dat veel van onze vrienden zouden bijwonen voordat een jaar van sociale afstand ons zou weerhouden van ons gebruikelijke recreatieschema. Al die maanden in quarantaine zitten als pasgetrouwd stel voelde alsof we weer in onze Copper Spur op de AT woonden. De liefde die we in het achterland vonden, heeft ons door bergen en dalen heen geholpen, zowel geografisch als figuurlijk.. We zijn zo dankbaar dat we in een stad wonen waar we toegang hebben om de natuur te verkennen, waardoor we actief en geïnspireerd blijven voor de dag waarop we onze vrienden kunnen ontmoeten voor een biertje na het skiën, of een bedrijfskamp en potluck. We hebben geleerd dat we van extra tijd moeten genieten, en na een jaar met veel extra tijd voelen we ons gelukkiger dan ooit.."

Over de auteur: Becca Paguia studeerde in 2016 af aan de UMBC en voltooide de AT in 2017 onder de trailnaam Mojito. Ze zet haar opleiding tot verpleegkundige voort, terwijl ze haar liefde voor het buitenleven verkent door middel van backpacken, wandelen, suppen, kamperen en skiën..