English (EUR) | EN 
We zijn verheugd om onze 2024 Bob Swanson Memorial Grant Winnaar aan te kondigen, Jessica Kelley! De Bob Swanson Memorial Grant is gewijd aan avonturiers, ontdekkingsreizigers en doeners om hun volgende onderneming aan te pakken. Deze beurs is ter nagedachtenis aan Bob Swanson, een icoon in de outdoor-industrie en tentontwerp. Onze winnaar van 2024, Jessica Kelley, zal een 1.820-mijl lange menselijke lus voltooien door British Columbia, de Yukon en de Northwest Territories, in zes weken. We zijn enthousiast om haar op haar reis te volgen!
Q: Vertel ons over jezelf. Wat is je achtergrond?
A: Ik ben een uithoudingscoach, moeder en vrouw die in de bergen van Washington State woont. Ik ben het gelukkigst buiten. Nieuwe plekken verkennen en landschappen doorkruisen op eigen kracht, en dan mijn avonturen delen via foto's en woorden.
Q: Wat houdt je reis in en hoe lang zal het duren?
A: Ik ben van plan een 1.820 mijl lange, door mensen aangedreven lus door British Columbia, de Yukon en de Northwest Territories te voltooien, in ongeveer zes weken. Ik begin met 1000 mijl fietsen van Whitehorse naar Wrigley, waar ik mijn packraft opblaas, mijn fiets aan de boeg vastmaak en de Mackenzie River, de grootste rivier van Canada, afpeddel. Na 200 mijl op de rivier neem ik een pauze in het kleine stadje Norman Wells, waar ik me opnieuw voorzie voor wat ik beschouw als het moeilijkste deel van de reis: de Canol Trail. Om de Canol Trail te bereiken, moet ik eerst de rivier oversteken - op dit punt vier mijl breed. Dan begin ik aan de "rit" op de Canol Trail, wat waarschijnlijk meer fietsen duwen dan fietsen rijden zal inhouden. Verschillende bronnen leggen uit dat "vanwege de afgelegen ligging, lengte en rivieroversteken. Het pad wordt beschouwd als een van de meest uitdagende paden in Canada.Inderdaad, meerdere rivieroversteken langs het pad moeten niet worden onderschat, vooral niet met een volledig beladen fiets. Gelukkig heb ik nog steeds mijn packraft! Het einde van de 220-mijl lange Canol Trail wordt gemarkeerd door een landingsbaan. Veel mensen beschouwen dit als het einde van hun avontuur en vliegen weg met een bushvliegtuig. Maar ik ben nog niet uit de problemen, letterlijk of figuurlijk. Ik heb nog ongeveer 400 mijl te rijden, waarbij ik enkele dagen een ruige grindweg volg voordat ik uiteindelijk weer aansluit op de Alaska Highway naar Whitehorse.
Q: Deel je inspiratie achter deze reis. Waarom kies je deze route?
A: Er is altijd iets geweest aan het verre noorden dat me altijd heeft aangesproken. Het is afgelegen, wild en vatbaar voor extremen: adembenemende landschappen, wilde temperatuurschommelingen, vraatzuchtige insecten, uitgestrekte wildernis en overvloedige dieren in het wild.Het is een plek waar niets gegarandeerd is en alles kan gebeuren, zowel op de beste als de slechtste manieren. Ik hou van het idee om zulke plekken op eigen kracht te bereiken: trainen en me zo goed mogelijk voorbereiden, en mezelf dan testen om te zien hoe ik de uitdagingen die op mijn pad komen, tegemoet treed en me eraan aanpas. Ik heb specifiek voor deze route gekozen omdat, hoewel ik behoorlijk wat tijd in Alaska heb doorgebracht, ik nog nooit Noord-Canada heb verkend. Dit is een deel van het noorden dat nieuw voor me is, en als Amerikaanse burger hoor ik er meestal minder over. De Canol Trail spreekt me in het bijzonder aan vanwege zijn reputatie als uitdagend, maar - met genoeg geluk en doorzettingsvermogen - haalbaar. Toen ik me realiseerde dat ik het dure bushvliegtuig kon overslaan en in plaats daarvan het begin en einde van de Canol Trail op eigen kracht kon bereiken, was de route geboren.
Q: Wat zou je grootste uitdaging kunnen zijn tijdens deze reis?
A: Ik denk dat de Canol Trail zeker het moeilijkste deel van de reis zal zijn, met de Mackenzie River als goede tweede. De Canol zal erg afgelegen en ruig zijn, en als er iets misgaat met mijn fiets, moet ik het zelf oplossen. Er zijn geen fietsenwinkels, geen wegen, en geen gemakkelijke uitweg. De Mackenzie River is een enorme rivier met veel stromend water (gemiddelde zomerstromen van 700.000 cfs!) Om nog maar te zwijgen van de mogelijkheid van nare tegenwinden, die me echt kunnen vertragen.
Q: Hoe ga je jezelf bezighouden tijdens deze soloreis?
A: Soloreizen zijn mijn favoriet! Ik moet bekennen dat ik het afleidend en soms angstaanjagend vind om met andere mensen op avontuur te gaan.Wanneer ik alleen ben, kan ik echt mijn omgeving in me opnemen zonder een gesprek te hoeven voeren, of me zorgen te maken dat ik te langzaam of te snel ga, of te vaak of niet vaak genoeg stop. Het is krachtig om volledig zelfredzaam te zijn in de wildernis.
Wat betreft mezelf bezighouden, ik zal waarschijnlijk veel tijd besteden aan het maken van foto's. Er is niets dat ik leuker vind dan een beeld vastleggen dat overbrengt wat ik ervaar aan de rest van de wereld, en het aanvullen met woorden. Ik hou ook van cijfers, dus ik besteed vaak veel tijd aan het maken van berekeningen. Ik heb zoveel mijlen gereisd, ik ga met deze snelheid, ik heb nog zoveel mijlen te gaan naar de camping met deze hoogtewinst, dus als ik dit tempo kan aanhouden, zou ik op dit tijdstip op de camping moeten aankomen. Er is iets rustgevends aan de zekerheid van wiskundige vergelijkingen te midden van alle onzekerheid die met een avontuur komt.Natuurlijk, mijn berekeningen zijn zelden nauwkeurig, maar het is nog steeds leuk om de cijfers door te nemen. 's Avonds lees ik. Ik kan niet in slaap vallen zonder te lezen. En vooral zal ik mezelf bezig houden met veel trappen en peddelen.
Q: Wat is je favoriete kostuum? Neem je het mee op je reis?
A: Haha! Iedereen die mij kent zal om deze vraag lachen, ik ben vreselijk met kostuums. Ik heb veel vrienden die super leuk zijn en altijd de schattige kostuums dragen. Ik ben meer een pak-één outfit in en draag elke dag hetzelfde type persoon.
Volg Jessica's avonturen op Instagram @jessi_goes en blijf op de hoogte via @bigagnes_ voor updates over haar door de Bob Swanson Memorial Grant ondersteunde reis!
