Solo Wandelen op de Colorado Trail

Zoals elke goede uitgebluste afgestudeerde verlangde ik naar avontuur, dus kocht ik een Colorado Trail data boek. Mijn vriend had twee pogingen nodig om het af te maken, maar ik was er zeker van dat ik het in één keer kon doen. Ik pakte een verouderde Colorado Trail-gids, las de eerste regel en legde het abrupt weer neer, zeggend dat ik later wel tijd had om te plannen. Ik kocht een tweedehands tent online en sloeg een maandvoorraad gedehydrateerde quinoa in van de voedselbank van mijn school als afstudeercadeau. Net toen ik me klaarmaakte om te vertrekken, besloot mijn buurman mijn plannen te dwarsbomen. Ze berispten me over hoe ze hun dochter nooit zouden laten doen wat ik van plan was en suggereerden dat ik overwoog een pistool mee te nemen.

Hoe meer ik met mensen deelde dat ik een solo-reis maakte om door Colorado te wandelen, hoe meer gemengde reacties ik kreeg. Ik kon het gevoel niet van me afschudden dat ik me in iets veel te groots had gestort. Ik overwoog zelfs om te annuleren. Maar toen ik het gezicht van mijn vriend voor me zag als ik hem zou vertellen dat hij een slome was, wist ik dat ik ervoor moest gaan.Dus, ik pakte mijn op een rommelmarkt gevonden uitrusting in, hees mijn rugzak over mijn rug en vertrok op mijn gedeeltelijk geplande avontuur.

De eerste anderhalve dag ging mijn partner, die sinds de tweede klas niet meer in een tent had geslapen, met me mee. Toen mijn broer ons op het pad ontmoette om hem mee te nemen, huilde ik terwijl ze over een stoffige weg reden. Ik was nerveus over hoe weinig ik wist over wat ik aan het doen was en hoe weinig ik had gepland. Alsof ik in een dramatische filmscène zat, begon het toen te stortregenen, en ik realiseerde me dat mijn regenhoes voor de rugzak niet groot genoeg was om mijn tas te bedekken. Mijn slaapzak werd nat, mijn schoenen konden als aquariums dienen, en ik wist niet zeker waar ik moest kamperen. Dus vroeg ik een man die onder zijn tent aan het chillen was of ik op zijn plek kon crashen. Wat ik niet wist, was dat hij mijn wandelmaatje voor de komende maand zou worden en me mijn trailnaam zou geven, Bargain Bin of BB voor kort.

In de volgende dagen sprongen we vooruit, uiteindelijk besloten we samen te wandelen en bonden we over onze wederzijdse obsessie met kaas. In de volgende maand breidden we onze trailfamilie, a.k.a. 'tra-mily', uit en ontmoetten we enkele van de meest zorgzame, oprechte mensen. Samen trotseerden we onweersbuien boven de boomgrens, 2 uur 's nachts wake-up calls, misleidende Airbnb-kosten en een onverzadigbare hunkering naar niet-gedroogd voedsel. Ik zou maanden kunnen besteden aan het schrijven over de ervaring en nog steeds niet de diepte kunnen vastleggen die elk moment vormde.

Tegen de tijd dat we het einde van het pad bereikten, zouden we allemaal terug zijn gegaan, zelfs naar de slechtste momenten. Bij het eindpunt waren we met 20 van ons samen aan het vieren en maakten we slechts half grappen over het yo-yo'en van het pad. Het voelde als het einde van een goede film, ik wilde het vergeten en alles opnieuw beleven. Ik voelde me leeg en vol tegelijk. Mijn 'tramily' maakte een groepschat die nog steeds gonst van de plannen voor een reünie aan de kust volgende zomer.Mijn grootste inzicht was dat ik kon kiezen om mijn leven te leiden met wantrouwen en een pistool bij me te dragen ter zelfbescherming, of dat ik mijn angsten opzij kon zetten en me kon openstellen voor de reis om anderen te leren kennen. Natuurlijk is het belangrijk om op je instinct te vertrouwen en niet te gek te doen, maar openstaan voor verbinding baant de weg naar begrip en groei, en herinnert ons eraan dat hoewel kwetsbaarheid risico's met zich meebrengt, de beloningen van authentieke relaties veel zwaarder wegen dan de angst om gekwetst te worden. En ja... ik heb mijn vriend verslagen.

Dingen die ik anders zou hebben gedaan:

Toen ik aan de trail begon, was ik echt een beginner. Ik wist niet dat het geen valsspelen was om te stoppen met wandelen en een rustdag te nemen. Ik wist niet dat je in plaats van bevoorradingsdozen vooruit te sturen, gewoon naar de supermarkt langs de weg kon gaan om echt eten te halen en het mee te nemen. Ik wist ook niet hoe ondersteunend en zorgzaam mensen zijn voor thru-hikers wanneer je in de stad bent.En het belangrijkste, ik wist niets over hiker boxes. Als je overweegt de Colorado Trail te doen, en dat zou je moeten, hier zijn enkele dingen om te weten (en een paar insider tips).

• Als je wat extra motivatie nodig hebt, is er een geweldig boek genaamd 'Voices of the Colorado Trail' dat je kunt kopen op de CT-website, wat ook helpt om de stichting te financieren hier.
• Ik had het niet bij mijn reis, ik gebruikte mijn Databook, maar de far-out app is geweldig, hoewel je wel een eenmalige aankoop van de trailkaart moet doen (het is het waard).
• Als thru-hiker laat Mountain High Pies in Leadville je in hun achtertuin slapen.
• Het Butterfly hostel in Salida is een absolute must! De sfeer is geweldig! Zeg hallo tegen mijn muurschildering 'Bargain Bin'!
• Er is iets genaamd PACT mycelium tabletten die je in catholes kunt begraven en die vervolgens schimmels laten groeien om afval af te breken.
• Body wipes zijn echt een redder in nood.
• Alles wat je nodig hebt zijn trailrunningschoenen, GEEN wandelschoenen, en het is ook een goed idee om een extra paar schoenen mee te nemen voor op de camping en bij rivieroversteken.
• Hoe weinig ik ook had gepland, ik wou dat ik nog minder had gepland.
• Neem een comfortitem mee, negeer het gewicht, het mijne was een boek, ik wou dat ik ook een klein dagboek had meegenomen en zelfs een stoel! (Bij voorkeur de Mica Basin camp chair)
• Dit is misschien overdreven voor sommigen, maar ik zou zonder aarzelen een verrekijker meenemen.
• Wees voorbereid dat je lichaam een tijdje pijn zal doen en wees geduldig met jezelf.

Het laatste wat ik wil delen is dat je mensen zult tegenkomen die sneller wandelen dan jij of erop staan dat hun manier de beste is. Vergeet niet om te blijven glimlachen en je eigen wandeling te maken. Veel succes! En fijne wandelingen! :)

Over de auteur: Amanda heeft onlangs haar laatste jaar van de universiteit afgerond.Als milieuactivist woonde ze in haar busje en pendelde ze met de trein. Ze werkt momenteel bij Big Agnes in de reparatiewerkplaats. Als liefhebber van lezen en kunst droomt ze ervan om door het land te reizen en deel te nemen aan kunstfestivals als primaire bron van inkomsten. Als het aan haar lag, zou ze alles laten vallen en de Te Araroa in Nieuw-Zeeland bewandelen voordat ze overgaat naar haar dagen als gekke kattenvrouw.