English (EUR) | EN 
De langzaamst bekende tijd
Aangetrokken door de rode aarde van het Amerikaanse zuidwesten, maken we een roadtrip door Moab, UT, waarbij we nationale parken bezoeken, rotsklimmen, skinny dippen en spelen in de canyons. Terwijl ik naar de zuidelijke ingang van Canyonlands reed, kon ik de drang niet weerstaan om te proberen een toren te beklimmen.
"Oké, ik weet niet zeker of het busje deze weg zal halen, maar ik heb een idee, luister maar eens naar me", zeg ik met een grijns. “Eh, herinner je je nog de laatste keer dat je dat zei?” Kristin antwoordt met een blik. 'Ik heb het een beetje uit mijn hoofd geblokkeerd, bedankt voor de herinnering. Dit idee is anders...' Kristin rolde met haar ogen en liet me mijn idee uiten: 'Als het busje deze weg afrijdt, weet ik dat we licht kunnen rijden, dit ding kunnen opvaren en voor de lunch terug kunnen zijn, maar wat als we besloten er een avontuur van te maken?”
Ik was al twee keer eerder in Indian Creek geweest, maar nog nooit een Six Shooter. Dus gingen we door de poort en liepen in het busje over een onverharde weg totdat de staat van de weg buiten mijn comfortzone lag. Ik parkeerde vlak voor een drempel en was mijn alternatieve idee aan Kristin aan het pitchen.
“Wat bedoel je met ‘een avontuur’?” vraagt Kristin.
“Goede vraag! We pakken onze rugzakken in en pakken de tent, het rek, een fornuis, koffie en wat eten. Daarna wandelen we zo ver als we willen, het liefst met goed zicht, en overnachten we. Word wakker, drink wat koffie en geniet van de glorie van de Six Shooters. Als we klaar zijn met ontbijt, gaan we naar de top. Hoe klinkt dat?” “Klinkt alsof we de langzaamst bekende tijd gaan instellen...”
Met onze pakketten Sundog 45 en Prospector 50 pakken we richting de rode toren in het zuidelijke aspect van de skyline. Vanaf de basis ziet de wandeling naar boven er intimiderend uit, maar stap na stap is de verbranding in de dijen niet slecht.
“Zijn we er al?” zeg ik met een onaangename stem.
“Dat weet ik niet, zeker.”
“Perfect! Ik hou van deze plek, laten we ons kamp opzetten.”
“Eigenlijk?”
“Ja!”
"Godzijdank, ik ben klaar voor het avondeten!"
In minder dan 30 minuten hadden we het kamp opgezet en het eten klaargemaakt. Het was tijd om te ontspannen, de kleuren van de zonsondergang in zich op te nemen en van het gezelschap te genieten. We hadden gehoopt te kunnen genieten van de sterren, maar de bewolking werd in het donker dik en blokkeerde de sterren, dus gingen we vroeg naar bed.
"Sta op en schitter, het is tijd om te klimmen!" “UGH… heb je koffie voor me klaar?” zegt Kristin terwijl ze een oog uit haar slaapzak steekt. “Ja, de koffie staat klaar.” “O oké, ik ben wakker!”
Aanvankelijk wilden we ons vanochtend haasten, maar toen beseften we dat we op een recordavontuur waren, dus namen we onze tijd. We stopten met haasten en namen onze koffie en havermout mee naar de klif om ervan te genieten. Uiteindelijk pakten we een tas met de spullen in en begonnen aan de voet van de klim.
Toen onze veiligheidscontroles waren afgerond, keek Kristin me aan en zei: 'Je bent veilig.' We leunen voorover voor een geruststellend kippenhokje, we kussen elkaar en ik zeg: 'Klimmen!' “Klim verder!”
Ik strekte het touw uit tot voorbij het eerste zekeringsstation en was daarboven om plezier te hebben en op de rotsen te spelen. Hoewel de touwweerstand slecht was, begaf ik me met een touw van 70 meter naar het tweede anker.
“Hé Kristin, ik ben indirect, niet zeker.” “Uitgeschakeld!”
Kristin kwam naar mij toe en we vertrokken naar de volgende worp voor de korte 5.7 crux net na het knippen van een bout. In mijn achterhoofd kwamen voortdurend gedachten van dankbaarheid naar boven. We hadden geen betere dag kunnen uitkiezen. Er kwamen wolken boven ons hoofd, de wind hield ons koel en de zon scheen nog steeds. De tijd nemen om rond te kijken en te genieten van de uitzichten tijdens het klimmen was iets dat ik al een hele tijd niet meer had gedaan. Ik was opgewonden om ruim binnen mijn comfortzone te zijn en bovenop de toren te staan. Ik wist dat dit avontuur een goed idee was en dankbaar dat ik een avontuurpartner had die bereid was langzaam te gaan.
Terwijl we afdaalden, waren andere mensen op weg naar de voet van de klim. ‘Verdomme, jullie zijn er allemaal achteraan gegaan vanochtend,’ zeiden ze dan. Kristin en ik keken elkaar aan, lachten een beetje en reageerden samen: 'Nee, we gaan voor de langzaamst bekende tijd. Het wordt waarschijnlijk een uitje van 26 uur, maar hopelijk kunnen we het langer maken.
”Over de auteur: Dalton Johnson is een avonturenfotograaf en schrijver die zich richt op niet-gemotoriseerde avonturen in de bergen en oceanen. Bekijk zijn werk op zijn website of volg hem op Instagram. Als je vragen of opmerkingen hebt, neem dan contact op met Dalton via Instagram DM, of via zijn website.
