English (EUR) | EN 
Vandaag de dag, terwijl ik door de dichte lucht naar de bomen en de claustrofobische rokerige waas daarachter tuur, blijf ik bedenken hoe gelukkig ik deze keer iets meer dan een jaar geleden was, toen Ryan vier kristalheldere, vuurloze dagen toestond en ik om vrij te ademen en elk laatste uitzicht op te zuigen dat de Tahoe Twirl bikepackingroute te bieden heeft. Ik ben nog steeds vervuld van geluk als ik aan die rit denk, niet in de laatste plaats vanwege de vreugde om vanaf mijn voordeur zo de paden op te kunnen rollen. Een paar meter asfalt en we verdwenen regelrecht het Tahoe National Forest in, weg van het meer en geleidelijk bergafwaarts richting ‘The Biggest Little City in the World’.
Er kan veel gebeuren in 4 dagen, zo blijkt. Die eerste avond zagen we ons in het centrum van Reno, pizza eten en van deur tot deur gaan in een aantal heerlijk vage motels totdat we er een vonden die ons mee wilde nemen. De volgende avond rond dezelfde tijd, na meer dan 1800 meter klimmen vanuit Reno en door de woestijnheuvels onder Mount Rose, waren we terug in het Tahoe Basin, genesteld tussen granieten rotsblokken en ponderosa's, genietend van bonen- en avocado-burrito's, een van Ryans favoriete gerechten. , beproefde bikepacking-nietjes.
Wat het weer betreft, hadden we een goede plek bereikt; geen rook, geen regen, koel genoeg om van een slaapzak te genieten, maar warm genoeg om de vlieg achterwege te laten en de melkweg langzaam door de lucht boven ons te zien ronddraaien. Woestijnen, bossen, pizza in de binnenstad, Tahoe's beroemde Flume Trail, bergmeren en donkere luchten vóór de helft... dat is ver boven het gemiddelde voor een paar dagen in het zadel!
Maar dag 3... het is alsof dag 3 voelde alsof er iets te bewijzen was. Het pad naar het zuiden loopt langs de bergkam die het Tahoe-bekken en de Carson River-vallei scheidt. Het ene moment keken we neer op de met bootjes gespikkelde azuurblauwe diepten van het meer, een paar duizend meter lager, het volgende moment rondden we een rotsblok om tot nog verhevener vergezichten te komen die naar het oosten keken over een lappendeken van landbouw – groene cirkels en vierkanten die de oevers van de Carson-rivier. Die dag, die steeds verder omhoog ging en uitmondde in de echte Alpen, eindigde bij Star Lake, waar we vrolijk naar binnen sprongen voordat de ijle lucht de hitte uit onze bezwete lijken zoog.
Het rijden werd de volgende dag alleen maar beter en we kwamen terecht op een perfect aangelegd pad van granieten trappen en drop-offs dat ons terug naar beneden leidde, weg van de kale alpine hellingen en de bossen boven Myers en South Lake in, waar we ons weer bij de mountainbikebroederschap voegden en een monsterlijke 3-5 inch in de lucht lanceerden op onze zwaarbeladen fietsen elke keer dat we over de rollen van het Armstrong-connectorpad 'huppelden'. We kwamen op tijd terug op de meer alledaagse wegen en fietspaden van de westkust voor een tweede ontbijt en een snelle rit naar huis, onderbroken door donderende regenbuien.
Elke dag van dit parcours was op zijn eigen manier gedenkwaardig en ongelooflijk. Trailbouwers over de hele wereld krijgen niet genoeg rekwisieten. Ik ben een serieuze vrijwilligerstijd verschuldigd om te betalen voor het soort vreugde dat ik tijdens deze reis heb opgeslokt. Maar net zo gedenkwaardig als de paden waren de nachten, waarin ik in en uit een gelukkige, met sterren gevulde slaap zweefde, af en toe bewust genoeg om te beseffen hoe verdomd gelukkig ik was om zo'n ongelooflijke reis met een goede vriend te beleven, in zulk mooi weer. op een steenworp afstand van mijn deur.
Over de auteur: Dominic Gill is een bekroonde regisseur en cameraman uit Groot-Brittannië, momenteel woonachtig in Truckee, Californië. Sinds zijn eerste film 'Take A Seat' (2009) – waarin hij zijn reis van Alaska naar Argentinië documenteert en willekeurige vreemden uitnodigt om op de lege achterbank van zijn tandem te rijden – staat hij met één voet in de wielerwereld, terwijl de andere verhalen verkent. op het gebied van milieubeheer, cultuur en het buitenleven. Als hij geen films maakt, consumeert hij donuts en ander gebak.
