Een terugkeer naar het achterland

Onze groep van zeven kwam uit verschillende staten samen op het onverharde terrein bij de kruising van Mineral Bottom Road en de 313 in Utah. We vertrokken op 10 oktober met de bedoeling om drie nachten te kamperen en vier dagen te fietsen. De White Rim in Canyonlands National Park leek de perfecte herintroductie van een meerdaagse ervaring. Omdat je maar twee van de vier werkende ledematen hebt, is het avontuur wat arbeidsintensiever, zowel wat betreft het deelnemen aan als het plannen van. Deze reis was een bewuste terugkeer naar het achterland, nadat ik mijn ruggenmergletsel had opgelopen bij een val tijdens het rotsklimmen op 11 oktober 2017..

Mijn benen zijn verlamd en ik gebruik permanent een rolstoel. Het inpassen in elke badkamer, het navigeren door de kleinste obstakels en de algemene dagelijkse taken kunnen op zijn zachtst gezegd overweldigend zijn. De White Rim is de ultieme 100 mijl lange onverharde jeepweg die ook een beroemde fietsroute is geworden. Het is uitgerust met voldoende ruime kampeerplaatsen, ADA-toegankelijke puttoiletten op elke kampeerplaats en biedt ruimte voor ondersteuningsvoertuigen met 4×4-capaciteiten, zoals de onze. Logistiek gezien was het perfect. Ik wilde alleen mijn rolstoel gebruiken op de camping, terwijl ik van plan was de route te fietsen met een van mijn twee offroad-handfietsen, waarvan er één op batterijen werkte.. Nadat we al onze gewenste uitrusting in het zand hadden gehesen, laadden we de ondersteuningswagen tot de nok toe vol met bierkoelers, voedselkoelers, tenten, slaappakketten, frisbees en kampeertafels.

De eerste dag fietsten we in totaal ongeveer 43 kilometer naar de camping. De uitzichten waren surrealistisch, terwijl we afdaalden in het doolhof van paarse, rode en lichtroze canyons voor ons. We doorkruisten een laag, de toepasselijk genaamde White Rim, alsof we de omtrek van een tandwiel op een wiel doorkruisten, in en uit natuurlijke bogen en torenspitsen, terwijl we uitzicht hadden op zowel hoger als lager gelegen terreinen.

Op dag 2 was de enige beschikbare camping een verplichte tocht van 45 mijl. Onze grootste dag, maar de enige manier waarop ik de tweede verjaardag van mijn ongeluk had willen doorbrengen, met deze ongelooflijke vrienden onder de woestijnzon. We fietsten, we giechelden en we dronken bier met tussendoor veel momenten van sightseeing.. We kwamen aan op de camping met voldoende zonlicht. Het was een grote dag voor de meeste renners, gezien de fysieke belasting van alleen al hun benen. Als ik mijn elektrische fiets niet had meegenomen, zouden mijn armen vrijwel nutteloos zijn geweest voor het glow-in-the-dark bocce-baltoernooi en andere belangrijkere taken op het kamp die avond..

We vestigden ons op een van de lagere punten op de route, aan de oevers van de Colorado rivier. De koude, sombere lucht hield ons tot laat de volgende ochtend in onze tenten gekropen. Op dag 3 hadden we een ontspannen tocht van 10 mijl, met de flexibiliteit om een ​​paar zijpaden te verkennen. Helaas leidde een van onze zijavonturen ons naar een smal pad langs de klif met uitzicht op de ruïnes, en mijn 36 inch brede handfiets werd een groot nadeel. Ik werd een deel van de weg op mijn rug gedragen, maar kon niet genieten van de rit over gebieden met losse ondergrond, laat staan ​​dat ik mijn vrienden op lastige plekken moest zetten, zodat ik wat verder kon verkennen.. We keerden terug en kozen voor een duik in de knisperende Colorado-rivier.

Dag 4 bracht ons terug naar het eiland in de lucht en de kruip uit de canyongebieden.. Keer na keer slinger je omhoog langs een klif en uiteindelijk kom je in een langer landschap met salieborstels terecht, waarna je teruggaat naar het begin van de reis.. Ik voelde me moe, ik voelde me geliefd en ik voelde een klein beetje van mijn vroegere, lang-avontuur-liefhebbende zelf.. Mijn handen waren walgelijk, bruin en gebarsten, maar ze waren gereisd. Ik kan niet wachten om een ​​nieuwe fietstocht te plannen en misschien uit te vinden hoe ik een lichtere en half-opvouwbare rolstoel kan maken, zodat er geen ondersteunende auto nodig is..

Fietsen is voor mij een redding, en deze blessure. Opnieuw de aarde doorkruisen, een vergelijkbaar tempo aanhouden met mijn valide vrienden en gewoon de hele dag buiten zijn, energie opdoen en genieten van de zon, was een prachtige terugkeer naar het achterland.

Over de auteur: Alpine klimmer Quinn Brett wilde over de hele wereld reizen en bergen beklimmen, genietend van de bewegingsvrijheid, maar ook pleitend voor het veilig houden van deze bijzondere plekken. Ze werkte als klimwachter in het Rocky Mountain National Park, technisch reddingswerker en medisch hulpverlener. Dit nauwe werk op het openbare terrein opende ook mogelijkheden om de behoefte aan rentmeesterschap binnen de recreatieve gemeenschap te verspreiden.. In oktober 2017 maakte ze een grote val tijdens het rotsklimmen in Yosemite National Park, waardoor ze verlamming onder de navel opliep. Haar drang om lange afstanden af ​​te leggen over technisch complex terrein blijft bestaan, evenals haar pleidooi voor en avontuurlijke liefde voor wilde ruimtes. Je kunt Quinn volgen op Instagram via @quinndalina of meer lezen over Quinns nieuwste projecten en avonturen op quinnbrett.com.