Een Terugkeer naar de Wildernis

Onze groep van zeven kwam vanuit verschillende staten samen op het kruispunt van Mineral Bottom Road en de 313 in Utah. We vertrokken op 10 oktober, met de bedoeling om drie nachten te kamperen en vier dagen te fietsen. De White Rim in Canyonlands National Park leek de perfecte herintroductie tot een meerdaagse ervaring. Met slechts twee van de vier werkende ledematen is avonturieren wat arbeidsintensiever, zowel in deelname als in planning. Deze reis was een bewuste terugkeer naar de wildernis, nadat ik op 11 oktober 2017 een dwarslaesie had opgelopen bij een val tijdens het rotsklimmen.

Mijn benen zijn verlamd en ik gebruik fulltime een rolstoel. Het passen in badkamers, het navigeren van de kleinste obstakels en algemene dagelijkse taken kunnen op zijn zachtst gezegd overweldigend zijn. De White Rim is de ultieme 100 mijl lange onverharde jeepweg die ook een beroemde fietsroute is geworden.Het is uitgerust met voldoende ruime kampeerplaatsen, ADA-toegankelijke puttoiletten bij elke kampeerplaats, en biedt plaats aan ondersteuningsvoertuigen met 4×4-capaciteiten, zoals de onze. Logistiek gezien was het perfect. Ik wilde mijn rolstoel alleen op de camping gebruiken, terwijl ik van plan was de route te fietsen met een van mijn twee off-road adaptieve handfietsen, waarvan er één op batterijen werkt. Nadat we al onze gewenste uitrusting in het zand hadden gegooid, laadden we de ondersteunende vrachtwagen tot de nok toe vol met bierkoelers, voedselkoelers, tenten, slaapkits, frisbees en kampeertafels.

De afstand van de eerste dag naar de kampeerplaats was ongeveer 27 mijl in totaal. De uitzichten waren surrealistisch, terwijl we afdaalden in het doolhof van paarse, rode en lichtroze canyons voor ons.We doorkruisten een laag, de toepasselijk genaamde White Rim, alsof we de omtrek van een tandwiel op een wiel doorkruisten, in en uit natuurlijke bogen en torenspitsen, terwijl we uitzichten hadden op zowel hogere als lagere gronden.

Op dag 2 was de enige beschikbare camping een verplichte tocht van 45 mijl. Onze grootste dag, maar de enige manier waarop ik de tweede verjaardag van mijn ongeluk had willen doorbrengen, met deze geweldige vrienden onder de woestijnzon. We fietsten, we giechelden, en we dronken bier met veel snackmomenten tijdens het bezienswaardigheden bekijken. We kwamen aan op de camping met nog wat zonlicht over. Het was een grote dag voor de meeste rijders, gezien de fysieke inspanning die alleen al op hun benen werd gevraagd. Als ik mijn e-assist fiets niet had meegenomen, zouden mijn armen behoorlijk nutteloos zijn geweest voor het glow in the dark jeu de boules toernooi en andere belangrijkere taken rond het kamp die avond.

We settelden ons op een van de lagere punten van de route, aan de oevers van de Colorado River. De koude, verzonken lucht zorgde ervoor dat we tot laat de volgende ochtend in onze tenten bleven. We hadden een ontspannen 10 mijl te gaan op Dag 3, met de flexibiliteit om enkele zijpaden te verkennen. Helaas leidde een van onze zijavonturen ons naar een smal pad langs de klif met uitzicht op de ruïnes, en mijn 36” brede handfiets werd een groot nadeel. Ik werd een deel van de weg op de rug gedragen, maar kon niet genieten van de rit over gebieden met losse ondergrond, om nog maar te zwijgen van het feit dat ik mijn vrienden in ongemakkelijke posities bracht, alleen maar zodat ik iets verder kon verkennen. We keerden terug en kozen voor een duik in de frisse Colorado River.

Dag 4 bracht de kruip terug uit de canyonlanden en terug naar het Island in the Sky.Schakel terug na schakel terug klim je langs de zijkant van een klifband en uiteindelijk naar een langere salieborstelomgeving terug naar het begin van de reis. Ik voelde me moe, ik voelde me geliefd, en ik voelde een kleine gelijkenis met mijn vroegere zelf die van lange avontuurlijke dagen hield. Mijn handen waren vies, bruin en gebarsten, maar ze waren gereisd. Ik kan niet wachten om een nieuwe fietstocht te bedenken en misschien uit te zoeken hoe ik een lichtere en half inklapbare rolstoel kan maken, zodat er geen ondersteuningsauto nodig is.

Fietsen is een redding voor mij, en deze blessure. De aarde weer doorkruisen, in een vergelijkbaar tempo met mijn valide vrienden en gewoon de hele dag buiten zijn, energie verbruiken en de zon opzuigen was een prachtige terugkeer naar de wildernis.

Over de auteur: Alpine klimmer Quinn Brett wilde de wereld rondreizen en bergen beklimmen, genietend van de bewegingsvrijheid maar ook pleitend voor het behoud van deze speciale plekken. Ze werkte als klimwachter in Rocky Mountain National Park, technische redder en medisch hulpverlener. Dit intieme werk binnen openbare gebieden bood ook kansen om de noodzaak van rentmeesterschap binnen de recreatiegemeenschap te verspreiden. In oktober 2017 maakte ze een grote val tijdens het rotsklimmen in Yosemite National Park, wat verlamming onder de navel veroorzaakte. Haar drang om lange afstanden over technisch complex terrein af te leggen gaat door, net als haar pleidooi en liefde voor avontuur in wilde ruimtes. Je kunt Quinn volgen op Instagram via @quinndalina of meer lezen over Quinn's nieuwste projecten en avonturen op quinnbrett.com.