English (EUR) | EN 
24 juni 2022 - Dag 49
Vandaag was het zover! Ik had twee en een half jaar hard gewerkt om waterkwaliteitstests in de staat North Dakota veilig te stellen. Het staatsteam had ook hard gewerkt om via de EPA een subsidie binnen te halen om te testen op een chemische familie die bekend staat als PFAS. Dit zou de eerste keer in de staatsgeschiedenis zijn dat iemand oppervlaktewater op deze chemicaliën testte.
Vandaag was onze trainingsdag. Ik begreep goed wat ik moest doen, maar de staat moest nog steeds een formele training geven aan de oever van de rivier en kijken hoe ik een oefenmonster nam om te bevestigen dat ik het protocol volgde. De staat had voor deze training twee milieuwetenschappers, Emily en Ann, uitgezonden. We kozen een punt aan de rivier de Bois De Sioux, stelden een tijd vast en ontmoetten elkaar.
We hadden veel gepraat over hoe we dit wilden doen. De monsters vergen veel werk en zijn erg gevoelig voor vervuiling, dus het leek ons het beste om mijn kajak te verankeren terwijl ik aan het werk was. Ook moeten veel opmerkingen over de voorwaarden worden vastgelegd. Helaas kan PFAS een verdacht materiaal zijn in bijna al mijn uitrusting, dus ik moet mijn boot op een specifieke manier oriënteren om onnauwkeurige monsters te voorkomen.
Emily had een klein bootanker meegebracht, waarschijnlijk ongeveer 15 pond, en er een lange reeks dubbel paracord aan vastgemaakt. Ze knoopte het paracord nauwgezet met tussenpozen aan elkaar om hopelijk te voorkomen dat het tijdens het opbergen in de war zou raken. Ik trok een grimas toen ze het aan mij overhandigde, wetende dat ik dit stuk metaal de komende dagen verschillende keren over dammen zou moeten dragen. Een deel van de pijn van iets cools doen, denk ik.
Ik had nog nooit geprobeerd een kajak voor anker te leggen, maar had gehoord dat anderen het deden met hun viskajaks. Ik dacht dat het de moeite waard was en voelde me redelijk op mijn gemak met mijn boot en uitrusting om ter plekke zoiets nieuws te proberen. Emily is geen kajakker, dus ze had het idee zojuist voorgesteld, maar liet de beslissing aan Ann en mij over, aangezien we enige ervaring hadden. Ann was behoorlijk sceptisch over het anker.
Terwijl we praatten, vocht ik met de dekbinders van mijn kajak. Ze zaten erg strak en ik wilde de karabijnhaak van de ankerlijn erin vastklemmen. Ik had niet veel plekken om een anker te bevestigen en had mijn veto uitgesproken over het idee om het aan de lus aan de voorkant van mijn stoel te bevestigen. De ontgrendelingslus van de sproeirok was niet stabiel genoeg. Dekbinders zouden moeten werken.
Emily stelde voor dat ik een proefrit zou maken en met het anker zou oefenen voordat we de bemonsteringsapparatuur zouden introduceren. Zwemvest aan en sproeirok dicht, ik peddelde stroomopwaarts. Ik moest mezelf wat ruimte en tijd geven om de nieuwe uitrusting uit te zoeken. Onze testlocatie ligt in een vrij krappe bocht in de rivier, waardoor de stroming abrupt naar de buitenbocht stroomt. Voor mijn monsters moet ik in de hoofdstroom blijven waar het water het snelst stroomt. Ik ging rechtop staan, liet het anker vallen en voerde de lijn uit.
Op dit punt had ik moeten luisteren naar de kleine alarmsignalen die in mijn achterhoofd begonnen. De stroming was nog steeds sterk door het overstromingswater in de lente. Ik ben een sterke zwemmer, een goede kajakker en had al mijn veiligheidsuitrusting, maar ik had niet goed over mijn plan nagedacht.
De lijn bleef uitgaan en uiteindelijk voelde ik dat het anker de bodem raakte en wat puin oversloeg. Ik had moeite om hem te laten bijten, maar toen hij dat deed, was het onmiskenbaar. Het trok hard en de kracht van het water was intens! De alarmsignalen klonken nu ook wat luider.
Mijn boot was naar het scherpste deel van de bocht afgedreven terwijl ik vocht om het anker te laten bijten. Ik zat nu vast, de boeg vast tegen de kust, het anker ingegraven en de boot zijwaarts (zoals gepland) in de rivier. Ik liet het laatste stukje zin horen terwijl de alarmen in mijn hoofd in luide sirenes veranderden. Nu merkte ik het op. De stroming duwde tegen mijn boot en begon over het dek te stromen terwijl het anker me tegenhield. Ik kon mezelf niet stroomopwaarts trekken om de intensiteit te verlagen. Ik probeerde snel de ankerkarabijnhaak los te maken van mijn dekbinders, maar ze zaten zo strak dat ik geen enkele hefboomwerking kon krijgen.
Er ontstond lichte paniek. Ik begon mijn spuitrok omhoog te zetten, ter voorbereiding op een mogelijk kapseizen. Ik besefte al snel dat ik hierdoor zou kunnen kapseizen, aangezien ik nu naar bakboord gekanteld was met mijn cockpit stroomopwaarts gericht om het tegemoetkomende water op te vangen. Ik sloot mijn sproeirok weer af en ging weer achter de karabijnhaak aan. De adrenalinekick had ervoor gezorgd dat mijn handen trilden, en fijne motoriek was nodig om de clip los te laten.
Na wat voelde als 10 minuten, kreeg ik het eindelijk van mijn deckbinders. Ik probeerde mezelf weer stroomopwaarts te trekken, maar de stroming was te sterk. Het lukte mij ook niet om dit anker los te krijgen. Ik keek naar Emily, die nu grote ogen had en ook aan wal in paniek raakte.
"Ik krijg het anker er niet uit.' Riep ik naar haar terwijl ik met de lijn worstelde.
“Dat is prima! Laat het vallen!" Ze schreeuwde terug. “Het was gratis!”. We hadden zojuist informatie gegeven over de veiligheid en dat deze altijd op de eerste plaats komt bij veldwerk.
Ik voelde me verslagen toen ik dit anker liet vallen en bijdroeg aan de enorme hoeveelheid puin die hier op de rivierbodems verborgen ligt. Het Bois De Sioux is geen recreatierivier, maar mondt uit in de Rode. Hele vrachtwagens kunnen in de diepte op de loer liggen, wachtend tot de verdwaalde visser hem op de radar lokaliseert. Ik had er veel gezien tijdens mijn vrijwilligerstijd bij lokale waterzoek- en reddingsacties.
Ik fronste mijn wenkbrauwen en nam afscheid van mijn goedkope, rode karabijnhaak die aan het uiteinde van de ankerlijn was bevestigd. Door de spanning kon ik het niet losmaken, maar ik had geen andere optie waardoor ik niet zou moeten zwemmen. Ik liet ze allebei los en keek hoe het snel in de duistere diepte verdween.
De stroming won uiteindelijk en trok me stroomafwaarts. Ik peddelde terug naar onze testlocatie naar een zeer opgeluchte Emily en een zeer verwarde Ann, die alles behalve de staart had gemist terwijl ze iets uit de auto pakte. Ann was niet verrast. Ze dacht niet dat het anker zou werken, maar had niet veel gezegd sinds ik het wilde proberen.
We hebben snel debriefing gedaan. Dat plan werkte absoluut niet. Geen enkel toekomstig veldwerk via kajak in rivieren mag ooit voor anker gaan. OOIT. We hebben ook onze bemonsteringsplannen herwerkt om tegemoet te komen aan het gebrek aan verankering.
Soms is veldwerk met de wetenschap veel vallen en opstaan. Sommige dingen klinken in theorie geweldig, maar werken in de praktijk helemaal niet. Vandaag was zo’n dag. Uiteindelijk zou dit het dichtst in de buurt komen van het kapseizen van mijn kajak tijdens de reis!
-Madison Williams, 2022 Bob Swanson Grant Ontvanger
"Toen ik werd gevraagd om te gaan zitten schrijven over mijn solo-kajakexpeditie als geheel, heb ik moeite om de woorden te vinden om alle verschillende aspecten van mijn reis te beschrijven. Wat begon als een leuke manier om verbonden te blijven met het buitenleven, werd een vier maanden durende reis van bijna 2700 kilometer die me zoveel meer opleverde. Deze route, van Minneapolis Minnesota naar York Factory Manitoba, is doordrenkt van een rijke (en vaak tragische) geschiedenis, evenals levendige culturele invloeden van de talloze inheemse en kolonistengemeenschappen onderweg. Het land heeft ook te maken met veel milieuproblemen die allemaal van invloed zijn op de rivier die naar de zee stroomt."
Vind meer verhalen over Madison's avonturen tijdens Expeditie Alpine op Facebook en Instagram.
