Verlaat Anker! - Een Bob Swanson Grant Winnaar Verhaal

24 juni 2022 - Dag 49

Vandaag was de dag! Ik had tweeënhalf jaar hard gewerkt om waterkwaliteitstesten te regelen via de staat North Dakota. Het staatsteam had ook hard gewerkt en een subsidie van de EPA verkregen om te testen op een chemische familie die bekend staat als PFAS. Dit zou de eerste keer in de geschiedenis van de staat zijn dat iemand oppervlaktewater op deze chemicaliën testte.

Vandaag was onze trainingsdag. Ik had een goed begrip van wat ik moest doen, maar de staat moest nog een formele training geven aan de oever van de rivier en toekijken hoe ik een oefenmonster nam om te bevestigen dat ik het protocol volgde. De staat had twee milieuwetenschappers, Emily en Ann, gestuurd voor deze training. We kozen een punt op de Bois De Sioux River, spraken een tijd af en ontmoetten elkaar.

We hadden veel gepraat over hoe we dit wilden aanpakken.De monsters vergen veel werk en zijn erg gevoelig voor besmetting, dus we vonden het het beste om mijn kajak te ankeren terwijl ik werkte. Veel aantekeningen over de omstandigheden moeten ook worden vastgelegd. Helaas kan PFAS een verdacht materiaal zijn in bijna al mijn uitrusting, dus ik moet mijn boot op een specifieke manier oriënteren om onnauwkeurige monsters te voorkomen.

Emily had een kleine bootanker meegenomen, waarschijnlijk ongeveer 15 pond, en bevestigde er een lange lijn van dubbelgevouwen paracord aan. Ze knoopte het paracord zorgvuldig op intervallen om hopelijk te voorkomen dat het in opslag in de knoop raakt. Ik vertrok mijn gezicht toen ze het aan me overhandigde, wetende dat ik dit stuk metaal de komende dagen meerdere keren over dammen zou moeten dragen. Een deel van de pijn van iets cools doen, denk ik...

Ik had nog nooit geprobeerd een kajak te ankeren, maar had gehoord van anderen die het deden met hun viskajaks.Ik dacht dat het het proberen waard was en voelde me redelijk comfortabel met mijn boot en uitrusting om ter plekke iets nieuws als dit te proberen. Emily is geen kajakker, dus zij had het idee voorgesteld, maar liet het aan Ann en mij over om te beslissen, aangezien wij enige ervaring hadden. Ann was behoorlijk sceptisch over het anker.

Terwijl we praatten, worstelde ik met de dekbanden op mijn kajak. Ze zaten echt strak en ik wilde de karabijnhaak van de ankerlijn erin klikken. Ik had niet veel plekken om een anker aan te bevestigen en had het idee afgewezen om het aan de lus aan de voorkant van mijn stoel te klikken. De lus van de sprayskirt-release was niet stabiel genoeg. Dekbanden zouden moeten werken.

Emily stelde voor dat ik een droge run zou doen, oefenen met het anker voordat we bemonsteringsapparatuur introduceren. Met mijn reddingsvest aan en de sprayskirt verzegeld, peddelde ik stroomopwaarts. Ik moest mezelf wat ruimte en tijd geven om de nieuwe uitrusting uit te vogelen. Onze testlocatie ligt in een vrij scherpe bocht van de rivier, dus de stroming stroomt abrupt naar de buitenbocht.Voor mijn monsters moet ik in de hoofdstroom blijven waar het water het snelst stroomt. Ik ging rechtop staan, liet het anker vallen en liet de lijn vieren.

Op dit punt had ik naar de kleine alarmen moeten luisteren die achter in mijn hoofd begonnen. De stroming was nog steeds sterk door het lentevloedwater. Ik ben een sterke zwemmer, een redelijke kajakker, en had al mijn veiligheidsuitrusting, maar ik had mijn plan niet goed doordacht.

De lijn bleef uitgaan en uiteindelijk voelde ik het anker de bodem raken en over wat puin schuiven. Ik worstelde om het te laten bijten, maar toen het dat deed, was het onmiskenbaar. Het trok hard en de kracht van het water was intens! De alarmen waren nu ook wat luider.

Mijn boot was naar het scherpste deel van de bocht gedreven terwijl ik vocht om het anker te laten bijten. Ik zat nu vast, de boeg tegen de oever, het anker ingegraven en de boot zijwaarts (zoals gepland) in de rivier. Ik liet het laatste stukje lijn vieren terwijl de alarmen in mijn hoofd veranderden in loeiende sirenes.Nu lette ik op. De stroming duwde mijn boot en begon over het dek te stromen terwijl het anker me tegenhield. Ik kon mezelf niet terugstroomopwaarts trekken om de intensiteit te verminderen. Ik probeerde snel de ankerkarabijnhaak van mijn dekbanden los te maken, maar ze zaten zo strak dat ik geen hefboomwerking kon krijgen.

Er ontstond een milde paniek. Ik begon mijn spatzeil los te maken, me voorbereidend op een mogelijke kapseizing. Ik realiseerde me snel dat dat me zou kunnen dwingen om te kapseizen, aangezien ik nu naar bakboord helde met mijn kuip naar stroomopwaarts gericht om het aankomende water op te vangen. Terwijl ik mijn spatzeil weer dichtmaakte, ging ik weer achter de karabijnhaak aan. De adrenaline had mijn handen doen trillen, en fijne motoriek was nodig om de clip los te krijgen.

Na wat als 10 minuten voelde, kreeg ik het eindelijk van mijn dekbanden af. Ik probeerde mezelf terug stroomopwaarts te trekken, maar de stroming was te sterk. Ik had ook geen manier om dit anker los te krijgen. Ik keek naar Emily, die nu met grote ogen en ook in paniek aan de kant stond.

“Ik krijg het anker er niet uit...” riep ik naar haar terwijl ik worstelde met de lijn.

“Dat is prima! Laat het maar vallen!” riep ze terug. “Het was gratis!”. We hadden net een briefing gehad over veiligheid, en hoe dat altijd voorop staat bij elk veldwerk.

Ik voelde me verslagen, dit anker laten vallen en bijdragen aan de enorme hoeveelheid puin die hier op de rivierbodems verborgen ligt. De Bois De Sioux is geen recreatierivier, maar hij stroomt in de Red die dat wel is. Hele vrachtwagens kunnen op de loer liggen in de diepten, wachtend tot de verdwaalde visser ze op de radar vindt. Ik had er veel gezien tijdens mijn vrijwilligerswerk bij de lokale waterzoek- en reddingsdienst.

Ik fronste en nam afscheid van mijn goedkope, rode karabijnhaak die aan het einde van de ankerlijn was bevestigd. De spanning liet me niet toe om het los te maken, maar ik had geen andere optie die me niet zou dwingen om te zwemmen. Ik liet ze allebei los en keek toe hoe het snel in de troebele diepten verdween.

De stroming won uiteindelijk en trok me stroomafwaarts.Ik peddelde terug naar onze testlocatie naar een zeer opgeluchte Emily en een zeer verwarde Ann, die alles behalve het laatste stukje had gemist terwijl ze iets uit de auto haalde. Ann was niet verrast. Ze dacht niet dat het anker zou werken, maar had niet veel gezegd omdat ik bereid was het te proberen.

We evalueerden snel. Dat plan werkte absoluut niet. Geen toekomstig veldwerk via kajak in rivieren zou ooit moeten ankeren. OOIT. We hebben ook onze bemonsteringsplannen herzien om rekening te houden met het gebrek aan ankerpunten.

Soms is veldwerk met wetenschap veel vallen en opstaan. Sommige dingen klinken geweldig in theorie, maar werken helemaal niet in de praktijk. Vandaag was zo'n dag. Het zou uiteindelijk het dichtstbijzijnde zijn dat ik kwam bij het kapseizen van mijn kajak tijdens de reis!

-Madison Williams, 2022 Bob Swanson Grant Ontvanger

"Wanneer ik gevraagd word om te zitten en te schrijven over mijn solo-kajakexpeditie als geheel, vind ik het moeilijk om de woorden te vinden om alle verschillende aspecten van mijn reis te dekken.Wat begon als een leuke manier om verbonden te blijven met de natuur, werd een 4 maanden durende, bijna 1.700 mijl lange reis die me zoveel meer bood. Deze route, van Minneapolis Minnesota naar York Factory Manitoba, is doordrenkt met rijke (en vaak tragische) geschiedenis, evenals levendige culturele invloeden van de talloze inheemse en kolonisten gemeenschappen langs de weg. Het kampt ook met veel milieuproblemen die allemaal invloed hebben op de rivier terwijl deze naar de zee stroomt."

Vind meer verhalen van Madison's avonturen op Expedition Alpine op Facebook en Instagram.