Vandaag was het zover! Ik had tweeënhalf jaar hard gewerkt om de waterkwaliteit te testen in de staat North Dakota.. Het staatsteam had ook hard gewerkt en een subsidie van de EPA veiliggesteld om te testen op een chemische familie die bekend staat als PFAS. Dit zou de eerste keer in de geschiedenis van de staat zijn dat iemand oppervlaktewater test op deze chemicaliën.
Vandaag was onze trainingsdag. Ik had een goed begrip van wat ik moest doen, maar de staat moest nog steeds een formele training aan de rand van de rivier geven en mij een oefenmonster laten nemen om te bevestigen dat ik het protocol volgde. De staat had twee milieuwetenschappers, Emily en Ann, voor deze training gestuurd. We kozen een punt aan de Bois De Sioux-rivier, spraken een tijdstip af en ontmoetten elkaar.
We hadden veel gepraat over hoe we dit wilden doen. De monsters vergen veel werk en zijn erg gevoelig voor verontreiniging, dus we vonden het het beste om mijn kajak te verankeren terwijl ik werkte. Er moeten ook veel aantekeningen over de omstandigheden worden gemaakt. Helaas kan PFAS een verdacht materiaal zijn in bijna al mijn uitrusting, dus moet ik mijn boot op een specifieke manier oriënteren om onnauwkeurige monsters te voorkomen.
Emily had een klein bootanker meegenomen, waarschijnlijk zo'n 7 kilo, en er een lange strook dubbelgevouwen paracord aan vastgemaakt. Ze knoopte het paracord zorgvuldig met tussenpozen aan elkaar vast, in de hoop dat het niet in de knoop zou raken tijdens het opbergen. Ik trok een grimas toen ze het me overhandigde, wetende dat ik dit stuk metaal de komende dagen meerdere keren over dammen zou moeten dragen. Een deel van de pijn van het doen van iets cools, denk ik...
Ik had nog nooit eerder geprobeerd een kajak te verankeren, maar ik had gehoord dat anderen dat met hun viskajaks deden. Ik dacht dat het de moeite waard was om het te proberen, en voelde me behoorlijk op mijn gemak met mijn boot en uitrusting om ter plekke iets nieuws als dit uit te proberen. Emily is geen kajakker, dus ze had het idee gewoon voorgesteld, maar liet het aan Ann en mij over om te beslissen, aangezien we enige ervaring hadden. Ann was behoorlijk sceptisch over het anker.
Terwijl we praatten, worstelde ik met de dekbanden van mijn kajak. Ze zaten echt strak en ik wilde de karabijnhaak van de ankerlijn erin klikken. Ik had niet veel plekken om een anker aan te bevestigen en had het idee om het aan de lus aan de voorkant van mijn stoel te bevestigen afgewezen. De lus voor het losmaken van de sproeierrok was niet stabiel genoeg. Dekbanden zouden moeten werken.
Emily stelde voor dat ik een proefrun zou doen, waarbij ik met het anker zou oefenen voordat we de bemonsteringsapparatuur zouden introduceren. Met mijn zwemvest aan en mijn spatscherm dicht, peddelde ik stroomopwaarts. Ik moest mezelf wat ruimte en tijd geven om de nieuwe uitrusting onder de knie te krijgen. Onze testlocatie ligt in een vrij scherpe bocht van de rivier, waardoor de stroming abrupt naar de buitenbocht stroomt. Voor mijn monsters moet ik in de hoofdstroom blijven waar het water het snelst stroomt. Ik heb me rechtgezet, het anker laten vallen en de lijn uitgeworpen.
Op dit punt had ik moeten luisteren naar de kleine alarmsignalen die in de achterkant van mijn hoofd begonnen. De stroming was nog steeds sterk vanwege het overstromingswater van de lente. Ik ben een goede zwemmer, een behoorlijke kajakker en had al mijn veiligheidsmateriaal bij me, maar ik had mijn plan niet goed doordacht.
De lijn bleef uitlopen en uiteindelijk voelde ik het anker de bodem raken en over wat puin heen springen. Ik heb er moeite mee gehad om het te laten bijten, maar toen het dat deed, was het onmiskenbaar. Het trok hard en de kracht van het water was enorm! De alarmen waren nu ook wat luider..
Mijn boot was naar het scherpste punt van de bocht afgedreven terwijl ik worstelde om het anker te laten bijten. Ik zat nu vast, de boeg tegen de kust, het anker ingegraven en de boot zijwaarts (zoals gepland) in de rivier. Ik liet het laatste stukje lijn los terwijl de alarmen in mijn hoofd veranderden in volwaardige sirenes. Nu heb ik het opgemerkt. De stroming duwde tegen mijn boot en begon over het dek te razen terwijl het anker mij tegenhield. Ik kon mezelf niet terug stroomopwaarts trekken om de intensiteit te verminderen. Ik probeerde snel de ankerkarabijnhaak los te maken van mijn dekbanden, maar ze zaten zo strak dat ik er geen kracht op kon zetten.
Er ontstond lichte paniek. Ik begon mijn spatzeil op te zetten, ter voorbereiding op een mogelijke kapseis. Ik realiseerde me al snel dat ik daardoor zou kunnen kapseizen, omdat ik nu naar de bakboordzijde was gekanteld met mijn cockpit stroomopwaarts gericht om het naderende water op te vangen.. Nadat ik mijn spatzeil weer had dichtgemaakt, ging ik weer achter de karabijnhaak aan. Door de adrenalinestoot begonnen mijn handen te trillen en ik had een fijne motoriek nodig om de clip los te krijgen.
Na wat voelde als 10 minuten, kreeg ik het eindelijk van mijn dekbinders. Ik probeerde mezelf terug stroomopwaarts te trekken, maar de stroming was te sterk. Ik had ook geen manier om dit anker los te krijgen. Ik keek naar Emily, die nu met grote ogen en ook in paniek aan de kust stond.
“Ik kan het anker niet uit het water krijgen..."Ik schreeuwde naar haar terwijl ik worstelde met de lijn.
"Geeft niet! Laat maar vallen!" riep ze terug.. “Het was gratis!”. We hadden net een briefing gehad over veiligheid, en hoe dit altijd op de eerste plaats komt bij veldwerk.
Ik voelde me verslagen toen ik dit anker uitwierp en bijdroeg aan de enorme hoeveelheid puin die hier op de bodem van de rivier verborgen lag. Het Bois De Sioux is geen recreatierivier, maar stroomt wel in de Red River, die. Hele vrachtwagens kunnen in de diepte liggen te wachten tot een verdwaalde visser ze op de radar ziet. Ik heb er veel gezien tijdens mijn vrijwilligerswerk bij de lokale waterzoek- en reddingsdienst.
Ik fronste en nam afscheid van mijn goedkope, rode karabijnhaak die aan het einde van de ankerlijn vastzat. De spanning liet me niet toe om het los te maken, maar ik had geen andere optie die me niet zou dwingen om te zwemmen. Ik liet ze allebei los en keek toe hoe het snel verdween in de duistere diepten.
De stroming won uiteindelijk en trok mij stroomafwaarts. Ik peddelde terug naar onze testlocatie, waar ik een zeer opgeluchte Emily en een zeer verwarde Ann zag, die alles behalve de achterkant had gemist terwijl ze iets uit de auto pakte. Ann was niet verrast. Ze dacht niet dat het anker zou werken, maar had er niet veel over gezegd, omdat ik bereid was het te proberen..
We hebben snel een debriefing gehouden. Dat plan werkte absoluut niet. Geen enkel veldwerk in de toekomst met kajaks in rivieren mag ooit voor anker gaan. OOIT. We hebben ook onze bemonsteringsplannen herzien om rekening te houden met het gebrek aan verankering.
Soms is veldwerk met wetenschap een kwestie van veel vallen en opstaan. Sommige dingen klinken geweldig in theorie, maar werken in de praktijk helemaal niet. Vandaag was zo'n dag. Het zou het dichtst bij een kapseis van mijn kajak zijn geweest tijdens deze reis!
-Madison Williams, 2022 Bob Swanson Grant Ontvanger
"Als ik gevraagd word om te gaan zitten en over mijn solo-kajakexpeditie als geheel te schrijven, vind ik het lastig om de juiste woorden te vinden om alle verschillende aspecten van mijn reis te beschrijven. Wat begon als een leuke manier om in contact te blijven met de natuur, werd een vier maanden durende reis van bijna 2700 kilometer die me zoveel meer opleverde. Deze route, van Minneapolis Minnesota naar York Factory Manitoba, is doordrenkt met een rijke (en vaak tragische) geschiedenis, evenals levendige culturele invloeden van de talloze inheemse en kolonistengemeenschappen langs de route.. De rivier kampt ook met veel milieuproblemen die allemaal invloed hebben op de rivier als deze naar de zee stroomt.."
Vind meer verhalen over Madisons avonturen op Expeditie Alpine op Facebook en Instagram.
English (EUR) | EN 
