English (EUR) | EN 
Ondanks de beperkingen op reizen tussen de VS en het VK die genoeg zijn om je hoofd te laten ontploffen: een negatieve test om te vliegen, een personal locator form compleet met bewijs van geboekte tests (tegen hoge kosten) die op dagen 2, 5 en 8 moeten worden afgenomen, een mobiel telefoonnummer voor trackingdoeleinden en 10 dagen quarantaine met de optie om op de vijfde dag te testen voor vrijlating, was ik vastbesloten om een bikepacking-reis naar het VK te maken. In combinatie met een bezoek aan mijn familie die ik al een tijdje niet had gezien, vond ik het een waardevolle reis om te maken in deze pandemische tijden.
Ik koos een klassieker, de Badger Divide, een rit van 210 mijl door de Schotse Hooglanden van Inverness naar Glasgow. Minder dan 12 uur na het ontvangen van mijn negatieve test op de 6e dag van quarantaine, reden mijn broer Richard en ik naar het noorden naar Glasgow, waar we zijn busje zouden achterlaten en een trein naar Inverness zouden nemen. We kwamen kort na 23.00 uur aan., maar als het Land van de Bijna Middernachtzon maakte het late uur nauwelijks uit en reden we weg van het treinstation in de schemering naar het begin van de Great Glen Way. De steile heuvel uit de stad beklimmend, verdwaald in een nieuwe woonwijk en uiteindelijk in het oude bos, vonden we rond 1 uur 's nachts een vlakke plek en sloegen ons kamp op.
Na een paar uur slaap en een snelle kop koffie ontvluchtten we het gezelschap van muggen en gingen we op pad. Hoog boven Loch Ness slingert de Great Glen Way zich in en uit mooie inheemse bossen van eik en berk bedekt met blauwe klokjes, langs heidepaden omzoomd met gaspeldoorn en door naaldbossen druipend van mos waarvan de betoverde gangen een mysterieuze magie leken te bevatten die de toon zette voor onze reis door de wildernis van Schotland.
Op de ochtend van onze tweede dag vertrokken we uit Fort Augustus onder een zonnige hemel, met onze magen vol van een stevig Schots ontbijt van haggis en spek, champignons en tomaten, eieren en aardappelscones. Ons doel was om het Corrour Station House te bereiken, de meest afgelegen pub in het Verenigd Koninkrijk, voor het diner die avond. Daartussen lag 50 mijl fietsen door het meest magnifieke landschap dat je je kunt voorstellen, maar ook veel klimmen, inclusief de grootste van de reis, over de Corrieyarick Pass. Een groot deel van de route was op General Wade’s Military Roads, ruwe dubbele sporen met steile hellingen, gebouwd in de jaren 1800 als onderdeel van een poging van de Britse regering om orde te brengen in een deel van het graafschap dat in opstand was gekomen tijdens de Jacobitische opstand van 1715.
Soms vroeg ik me af of het verstandig was om een volle fles whisky in mijn frametas mee te nemen, maar zodra we de Pass over waren, gingen we in cruise-modus op gladde paden, passeerden we lochs met witte zandstranden en sprookjesachtige kastelen, zagen we herten een rivier oversteken en genoten we van het meest majestueuze berglandschap. Aangekomen bij het Station House net voordat ze sloten, smulden we van hertenstoofpot voordat we in een diepe slaap vielen na een tweede dag van zwaar fietsen.
We verlieten het Station House in echt Schots weer, het eerste van de reis. Omhoog en over Rannoch Mor in wervelende mist en katoenpluis dat de heide als sneeuw bedekte. Omlaag en over de River Gaur, en vervolgens het Red Coates Clan Trail volgend boven de boomgrens waar de hemel echt openging.Het goot van de regen tijdens onze afdaling en we werden flink nat voordat we aankwamen bij een perfect gelegen theehuis waar we ons tegoed deden aan worstenbroodjes en hete soep voordat we Glen Lyon in gingen, de "mooiste, eenzaamste en langste" vallei in Schotland.
Op onze laatste avond, die toevallig op de langste dag van het jaar viel, reden we de beboste heuvels van de Trossachs in en sloegen ons kamp op aan de rand van Loch Venechar. Een constante bries hield de muggen op afstand terwijl we onze rit, nu bijna voorbij, vierden met diner en wijn voor een vuur. Terwijl de zon langzaam onder de horizon zakte en de nautische schemering zich een paar uur over de aarde verspreidde, klonk het geluid van doedelzakken vanaf de verre oever. Schotland wist zeker hoe het deze reis de moeite waard kon maken.
Over
