Bikepacking Schotlands land van de bijna middernachtzon

Ondanks de beperkingen om te reizen tussen de VS en het VK die genoeg waren om je hoofd te laten ontploffen: een negatieve test om te vliegen, een persoonlijk locatorformulier compleet met bewijs van geboekte tests (tegen hoge kosten) die op dag 2, 5 en 8 moesten worden afgenomen, een mobiel telefoonnummer voor trackingdoeleinden en quarantaine van 10 dagen met een optie om te testen en op de vijfde dag vrij te komen, had ik me gecommitteerd aan een bikepacking-reis naar het VK. In combinatie met een bezoek aan mijn familie, die ik al een tijdje niet had gezien, vond ik het een waardevolle reis om te maken in deze pandemietijden.

Ik koos een klassieker, de Badger Divide, een 337 kilometer lange rit door de Schotse Hooglanden van Inverness naar Glasgow. Minder dan 12 uur nadat ik op de 6e dag van de quarantaine een negatieve test had ontvangen, reden mijn broer Richard en ik noordwaarts naar Glasgow, waar we zijn busje zouden achterlaten en de trein naar Inverness zouden nemen. We kwamen kort na 11 uur aan p.m., maar omdat het het Land van de Bijna Middernachtzon was, deed het late uur er nauwelijks toe en reden we weg van het treinstation in de schemering naar het begin van de Great Glen Way. We beklommen de steile heuvel buiten de stad, raakten verdwaald in een nieuwe woonwijk en uiteindelijk in het oeroude bos, en vonden rond 1 uur een vlakke plek. a.m. en sloegen hun kamp op.

Na een paar uur slaap en een snelle kop koffie, ontsnapten we aan het gezelschap van muggen en gingen we op pad. Hoog boven Loch Ness slingert de Great Glen Way zich een weg door prachtige inheemse bossen van eiken en berken, bedekt met boshyacinten, langs heidepaden geflankeerd door gaspeldoorn en door naaldbossen die druipen van het mos, waarvan de betoverde gangen een mysterieuze magie leken te bezitten die de toon zette voor onze reis door de wildernis van Schotland..

Op de ochtend van onze tweede dag vertrokken we uit Fort Augustus onder een zonnige hemel, onze magen vol met een echt Schots ontbijt van haggis en spek, champignons en tomaten, eieren en tatie-scones. Ons doel was om het Corrour Station House te bereiken, de meest afgelegen pub in de U.K. voor het diner die avond. Tussendoor was er 80 kilometer aan ritten door het meest magnifieke landschap dat je je maar kunt voorstellen, maar ook veel klimmen, waaronder het grootste klimmen van de tocht, over de Corrieyarick Pass.. Een groot deel van de route liep over de Military Roads van General Wade, een ruwe dubbelspoorweg met steile hellingen, aangelegd in de 19e eeuw als onderdeel van een poging van de Britse regering om orde te scheppen in een deel van het graafschap dat in opstand was gekomen tijdens de Jacobitische opstand van 1715..

Soms twijfelde ik of het wel verstandig was om een ​​volle fles whisky in mijn tas mee te nemen, maar toen we eenmaal over de pas waren, gingen we over op een cruise-ervaring op rustige paden, langs meren met witte zandstranden en sprookjesachtige kastelen, zagen we herten door een rivier zwemmen en genoten we van het meest majestueuze berglandschap.. Toen we vlak voor sluitingstijd bij het Stationsgebouw aankwamen, smulden we van een hertenstoofpot voordat we in een diepe slaap vielen na een tweede dag hard rijden.

We verlieten het Station House in echt Schots weer, de eerste van de reis. Boven Rannoch Mor in wervelende mist en wolgras dat de heide bespikkelt als sneeuw. Ga naar beneden en over de rivier de Gaur, en volg dan het Red Coates Clan Trail tot boven de boomgrens, waar de hemel echt openbrak. Het regende pijpenstelen tijdens onze afdaling en we werden lekker nat voordat we bij een perfect gelegen theesalon aankwamen, waar we ons tegoed deden aan saucijzenbroodjes en warme soep, voordat we Glen Lyon opgingen, de “mooiste, eenzaamste en langste” vallei van Schotland..

Op onze laatste avond, die toevallig op de langste dag van het jaar viel, reden we de beboste heuvels van de Trossachs in en zetten we ons kamp op aan de rand van Loch Venechar. Een constante bries hield de muggen op afstand terwijl we onze rit, die nu bijna voorbij was, vierden met een diner en wijn voor een vuur. Terwijl de zon langzaam onder de horizon verdween en de nautische schemering zich een paar uur lang over de aarde neerzette, klonk het geluid van doedelzakken vanaf de verre kust. Schotland wist deze reis zeker de moeite waard te maken.

Over Big Agnes Ambassadeur Ann Driggers: Ann is een alleskunner en een meester in niets. Ze is een weekendstrijder en een levensgenieter die leeft voor wandelen, hardlopen, paardrijden, skiën, peddelen en klimmen in de natuur.. Ze wordt het vaakst aangetroffen terwijl ze door de rode rotskloven en bergen van westelijk Colorado zwerft met haar Jack Russell Terrier, Scooter. Ann woont in Carbondale, Colorado en heeft een carrière als financieel directeur voor Pitkin County in Aspen. Buiten haar werk wil ze zoveel mogelijk van de wilde en prachtige plekken in haar omgeving verkennen, te voet, op de ski's of op de fiets, bij voorkeur inclusief een zonsopgang, zonsondergang of beide..