English (EUR) | EN 
Nadat ik uit het Midwesten was verhuisd, geloofde ik nooit dat avonturen weer een weg terug in mijn leven zouden vinden. Toch ging ik wekelijks op pad. Ik werd wakker, klaar om te knallen en klaar om mijn lichaam en geest naar nieuwe grenzen te duwen. Ik wist niet zeker wat mijn capaciteit was, omdat ik het gevoel had dat ik die nog niet had bereikt. Ik wist gewoon dat ik dingen kon doen die de wereld zouden kunnen veranderen voor iemand die kijkt, leest of volgt. De mentale duisternis was verdwenen. Tenminste, dat dacht ik...
Op zoek naar avontuur
Ik groeide op in Noord-Indiana en voor het grootste deel van mijn leven is het altijd mijn aartsvijand geweest, omdat ik het gevoel had dat mijn leven pas compleet zou zijn als ik de oceaan, de bergen, of beide had. Noord-Indiana bood me dat niet.Toen ik ontsnapte, vertelden vrienden, familie en anderen me een versie van "Ik moet terug naar de aarde komen" terwijl ik op een wilde zoektocht ging om mijn dromen te vangen en ze te leven.
Het kostte jaren van mislukkingen, maar door die mislukkingen leerde ik meer dan welke school me ooit kon leren. Ik leerde wat liefhebben is. Ik leerde wat liefde was en ik kreeg te zien waar onze wereld werkelijk uit bestaat op alle niveaus.
Ik ben een geluksvogel geweest. Ik kwam van niets. Mijn moeder werkt nog steeds 10-12 uur per dag, vijf tot zeven dagen per week in een fabriek die er niets om geeft dat ze al meer dan 25 jaar loyaal en consistent is in haar dienst. Ik kon dat leven niet leven. Ik kon die duisternis niet aan, dus besloot ik te ontsnappen en in de loop der jaren heb ik mijn ontsnapping omgezet in een avontuur dat me naar magische locaties heeft geleid en mijn geest heeft gevuld met ongelooflijke herinneringen.
Wat drijft jou?
In 2015 trouwde ik met een vrouw die me niet alleen zoveel zou leren door het leven heen, maar er ook zou zijn toen ik besloot mijn carrière voort te zetten door mensen te helpen met een ziekte die mijn vrienden wekelijks doodde, bekend als Cystic Fibrosis. Deze vrouw wist dat ik op sommige dagen mijn emoties niet aankon en dat zij in het midden van mijn duisternis zou moeten stappen om een licht te laten schijnen.
Er was een tijd dat mijn vrouw zes maanden zwanger was en ik niet zeker wist of ik Mayzie Soleil Danger zou ontmoeten, toen ik, John Burkett, Mark Nolan en Jon Kedrowski ons in een stammenoorlog bevonden in het midden van nergens in Papua. Die dag voor onze redding schreef ik een briefje op mijn telefoon in de hoop dat iemand het zou vinden om mijn aanstaande dochter te vertellen hoeveel ik van haar hield.
Mayzie is nu vier jaar oud en we hebben nog een kleine Danger die bij ons kwam in het hart van de wereldwijde pandemie, Legynd Kaua’i Danger. Mayzie had 15 landen en 34 staten gezien voor haar derde verjaardag, en vanaf de zomer van 2021 was Koko (Legynd) alleen op een vlucht naar SLC geweest om mijn schoonfamilie te bezoeken.
Ik vertel je dit allemaal omdat ik niet in een situatie ben waarin ik alles kwijt ben. Ik heb twee gezonde, grappige en mooie kinderen. Ik heb een vrouw die niet alleen mijn fundament is, maar ook een ONGELOOFLIJKE moeder. Maar de mentale duisternis is terug. De duisternis waarvan ik dacht dat ik er voor altijd aan ontsnapt was.
Hoe? Waarom?
Ik kan je dat antwoord niet geven. Het is iets waar ik dagelijks mee worstel terwijl ik probeer een positieve vader, echtgenoot en rolmodel te zijn.Er zijn dagen waarop ik het gevoel heb dat ik ga breken, maar mijn familie helpt me er zeker doorheen.
Ik denk dat ik dit schrijf zodat mensen begrijpen dat het oké is om niet oké te zijn. Ik ben verre van de beste versie van mezelf, maar ik zal blijven vechten door de duisternis en mijn licht weer vinden.
In deze donkere periode heb ik niet veel avonturen beleefd, maar ik had onlangs een reis naar de Everest-regio omdat ik Lobuche en Island Peak ging beklimmen en mijn vriend Ryan Waters ging bezoeken in het Everest Basecamp terwijl ik wat nieuwe
Terugkeren
Mijn mentale spel is altijd mijn superkracht geweest, omdat ik mijn geest en lichaam tot het uiterste heb gedreven dankzij het vermogen om los te laten.
Ik was net boven de 19k voet op Lobuche toen mijn stijgijzer verstrikt raakte in mijn touw en mijn knie tegen een hoekstuk ijs sloeg. Elke andere keer met mijn mentale gezondheid zou ik door de pijn heen hebben geduwd en Lobuche hebben bereikt, maar in de staat waarin ik verkeerde, ging het gewoon niet gebeuren. Ik probeerde nog eens 200 voet, maar mijn geest bleef zeggen dat het de mogelijke uitkomst niet waard was als ik er doorheen zou ploeteren. Misschien zou ik prima zijn geweest en gewoon met wat pijn hebben moeten omgaan, maar ik bleef maar denken "WAT ALS" het serieus is en het beïnvloedt hoe ik in de toekomst met mijn kinderen kan spelen.
Ik stopte.Nam mijn jumar af en begon gewoon af te dalen naar mijn maat die rond de 18k aan het rusten was.
Mijn verstand bleef me vertellen dat ik het juiste deed, maar mijn avontuurlijke geest bleef me een mislukkeling noemen. Eerlijk gezegd zijn er twee toppen die ik heb geprobeerd te bereiken die ik niet heb gehaald en de andere top was in Ecuador onder super slechte omstandigheden en het achtervolgt me nog steeds.
Het doel van deze reis naar Nepal was om mijn licht terug te krijgen, maar ik heb het gevoel dat ik misschien in de verkeerde richting zoek naar het licht. Ik zal de zoektocht voortzetten, want ik weet dat het daarbuiten is.
Over de auteur: Tommy Danger is een
